Pequenos caprichos. Pequenos placeres. (Listado provisional)

Quedarse na cama un pouquiño máis.

Ir no autobús, ou camiñando, cos cascos, e que no momento xusto sone a canción perfecta, e que entón o mundo teña unha cor diferente, unha luz mellor, e sexa como o título daquela película... todo está iluminado.

Beber auga San Pellegrino en vaso grandote e con dúas rodaxas de limón.

Rematar un traballo. Darlle a imprimir, e ir recollendo unha a unha as páxinas, ata formar un montonciño quente e xeitoso coma un bolete.

Ir ao cine, e aos cinco minutos de comezar a película, saber que fala a túa mesma linguaxe. Que conecta con algo que levas dentro e non sabías explicar. Que lle da corda ao teu reloxo.

Espiar ás tartarugas cando non miran. Cando durmen, e cos olliños pechados parecen estar dicindo... "que non son horas!".

O arrecendo do café recén feito. E lembrar de pronto que hai croissants para almorzar.

Probar roupa de primavera cando está rematando o inverno. Probar roupa de inverno cando o verán palidece. O primeiro día que chove. O primeiro día que podes saír á rúa en manga curta.

Facer un regalo porque si.

Facer a maleta.

Facer fotos intrascendentes.

Ir andando en vez de coller o bus. Disfrutar da cidade. Inventar historias sobre a xente que se cruza un segundo no camiño.

Cociñar para dous.

A biblioteca de filoloxía de Santiago. Perderse nos fondos. O olor a libro vello, o silencio. A sensación de que non pasa o tempo. E xusto cando saes, a sensación de que pasaron horas.

Comer un chuche, ou un donuts, ou unha bolsiña de conguitos. Ou un pasteliño.

Para Mati

......porque ao ler a entrada que escribín onte, dixo que el tamén me protexe dos montruos mariños. E é verdade.

Enormes criaturas mariñas

Secuencia sen cortes. Entre foto e foto apenas hai un movemento de pálpebras. O máis bonito, o máis revelador, é que onde estaba o gammarus queda unha burbulla.
(Podedes picar na foto para vela máis grande)






Caimán. Tiburón. Orca. Reptil. Depredadora elegante e precisa. É unha salvaxe. Pero cando a collo entre dous dedos permanece queda. Respira suave.

Ás veces soño que nado en augas profundas e mestas. En alta mar, a miles e miles e miles de quilómetros de terra.

Con miles e miles de litros de auga baixo o meu corpo. Hai máis distancia dende a superficie ao fondo dese mar que desde a superficie ao ceo.

E eu nado, floto nese mar escuro. Percibo con definición o frío das correntes que cruzan por debaixo dos meus pés. Non estou cansa, non afogo. Pero estou aterrada. Porque sinto tamén na pel, coa mesma convincente exactitude, a vibración de enormes monstruos mariños que pasan por debaixo do meu corpo. Algúns pasan a centos de quilómetros, pero para eles cubrir esa distancia non é nada. Algúns pasan moi preto, moven o meu corpo coa auga que desplazan. Pasan silenciosos, prehistóricos, míticos e terribles. Pero non me fan nada.

Eu penso que non me atacan porque as miñas tartarugas, mentres eu soño isto, soñan elas que combaten con terribles monstruos das profundidades que pretendían atacar a unha nadadora que quedou soa. A unha náufraga aterrada. Por eso as criaturas dos meus pesadelos nunca chegan a atacarme. Por eso cando me ergo, cada mañá, Nebrija e Corominas bracean con máis forza que nunca, pedindo comida.

Están famentas despois de toda unha noite de heroica loita nas profundidades.

E mesturamos

Quero escoitarte sempre cuberta de luz e de enerxía e de sol de abril, coma hoxe. Quero terte sempre ao outro lado da mesa. Ti pides do tempo, eu pido fría e mesturamos. Que nos tomen por mulleres ociosas, que nos tomen por dos chicas nun restaurante asiático.

Busco saias, camisetas de flores, cores intensos mentras te espero.

Busco vestirte cun traxe que te ilumine, sen redundarte. Porque ti levas sempre un traxe de luz, e non o sabes. No rostro, nos ollos, na voz.

Busco vestirte con palabras bonitas que non te redunden. Porque ti eres bonita, porque a beleza e a xuventude te cinguen coma o cinto da túa gabardina gris te cingue.
E ti cingues a todos os que se achegan, magnética como eres.

Invoco agora, para non redundarte, aos que saben escribir por min o que sinto. Para que te canten, para que te cubran de palabras sonoras. Hoxe e sempre.

...te regalo mi capa, mi capa de color grana,
mi triste sonrisa alzada en las ramas, en los gallardetes, en las banderolas.
Yo te haré un vestido de un rojo amapola.

Nana del marinero, nudo de antojos, que nadie te amará tanto como yo.

Si ahora pudiese estar mirando tus ojos, iba a estar escribiendo aquí esta entrada de blog.

Esperaré, y si no vuelves, bajo el olivo me quedaré dormida
y dormiré entre libros prohibidos,
al olvido de un tiempo que añoro, el que viví contigo.