Caderno de viaxe número 4

Ás veces suceden tantas cousas que xa non hai forzas para contalas. Ás veces o tempo estira tanto, tantísimo, e cabe tanta enerxía nunha fracción de tempo, que a cabeza, os ollos, as pernas, o respirar, loitan por medrar, por mellorar. Ás veces caer rendida polo esforzo é un pulo para volver a dalo todo ao día seguinte. Paseo de la Habana é unha longa rúa que teño que subir cada día para traballar. Cada día para traballar é unha longa rúa que subo paseando a paso firme. E ás veces apuro e sinto que apurando respiro máis, que o corpo responde, que a cabeza, os ollos, as pernas adormecidas pedían esto dende hai moito tempo. A toda máquina. Cada día unha meta. Cada día Paseo de la Habana é menos costa. Cada día o tempo cunde e desplégase xeneroso para brindarme folgos, para darme cancha. E cunde. E sinto que progreso. Ás veces nos días fríos reconforta simplemente entrar no vagón do cercanías e ler un xornal de balde. Subir o Paseo de la Habana e que as follas fagan cruscrus baixo os meus pasos. Acender o ordenador, e viaxar cen anos para atrás. E descubrir que no 1894 xa decían shopping. E palabras, palabras, palabras. O resto é silencio. O resto é denso e reconfortante coma un café en taza grande. O tempo espera, non hai frío entre as palabras. O tempo é denso e mesto. Ás veces o tempo cunde coma un café do Starbucks.





Rain keeps falling, rain keeps falling
Down, down, down, down

Caderno de viaxe número 3

Lanzaos en pos de vuestros sueños
o un slogan podría hundiros
(Los árboles son sus raíces
y el viento es viento)




Seguid a vuestro corazón
si las aguas se queman
(y vivid de amor
incluso aunque las estrellas se muevan a saltos)
Honrad el pasado
pero acoged al futuro con los brazos abiertos



Qué importa el mundo
sus buenos y sus malos
(porque Dios ama las muchachas
las mañanas y la tierra).

[e.e. cummings]

Paseo desta tarde polo Retiro. Quitei fotos, e fotos e fotos, e o sol sempre me chiscaba o ollo tralas árbores. Camiñei polos parques, polos camiños, e como din na Estación de Autobuses Sur, "evitando aglomeraciones innecesarias", porque quería sentirme soa porque quería. Quería sentirme herba, codia, pluma, terra, frío. Despois, no cercanías, sentía que levaba conmigo algo dese refuxio salvaxe e inhóspito. E ao chegar á residencia, era a lúa a que me recitaba con voz incriblemente nítida e apremiante os primeiros versos do poema de cummings. Incriblemente nítida.