Vin nevar. Nevoume. Copos miúdos no abrigo, no pelo, nas mans. Vin as rúas iluminadas coma nunca. Na praza de Tirso de Molina eran ollos que se abrían e pechaban, guiñando segredos de longas pestanas. Vin á xente volcada nas rúas, centos de abrigos e bufandas e bolsas e berros e risas e gorros de renos invadían o centro. Era imposible avanzar. Era deixarse arrastrar cara o olor a gofre, cara as luces do escaparate, cara a parada de metro, cara adiante, cara adiante, entre xente e frío e tempo detido ruidoso, crepitando. Collín un avión repleto en noiteboa para encontrarme cos meus. E agora estou aquí. Apertas, sorrisos, frío, outro tipo de frío, a luz de pola mañá. O mar. Teño ganas de ver o mar. E penso que o nadal era xusto así coma eu o imaxinara. E penso que non hai nada tan fondamente triste coma o nadal. Tan fondamente perfecto e fermoso coma o nadal. Sempre deixando pegada, coma os neumáticos na neve.
E penso que precisamente por iso, non hai mellor canción para esta entrada que esta amarga versión de Silent Night do estupendo Damien Rice (canta Lisa Hannigan).
Esta non é unha canción triste. E tampouco é unha entrada triste. Non podo ser máis feliz. Pero é que penso, dende sempre, que non hai nada máis fermoso que a arroupadora beleza do melancólico. E así, Don't keep me from cryin to sleep... Sleep in heavinly peace.
I should be stronger then,
weeping alone...
E penso que precisamente por iso, non hai mellor canción para esta entrada que esta amarga versión de Silent Night do estupendo Damien Rice (canta Lisa Hannigan).
Esta non é unha canción triste. E tampouco é unha entrada triste. Non podo ser máis feliz. Pero é que penso, dende sempre, que non hai nada máis fermoso que a arroupadora beleza do melancólico. E así, Don't keep me from cryin to sleep... Sleep in heavinly peace.
I should be stronger then,
weeping alone...
