Caderno de viaxe número 6 (e último)

Estou valeira de palabras, cansa, triste pero cun sorriso.

Na peli Tierras de Penumbra dicían que "el dolor de ahora es parte de la felicidad de entonces", así que supoño que o importante é pensar que se me dá tanta pena irme de aquí é por todo o feliz que fun nestes meses.

O importante tamén é pensar cantas cousas boas me agardan en Coruña.

O importante, á fin, é que...

...quedamos lo que puedan sonreír. En plena luz.

Caderno de viaxe número 5

Vin nevar. Nevoume. Copos miúdos no abrigo, no pelo, nas mans. Vin as rúas iluminadas coma nunca. Na praza de Tirso de Molina eran ollos que se abrían e pechaban, guiñando segredos de longas pestanas. Vin á xente volcada nas rúas, centos de abrigos e bufandas e bolsas e berros e risas e gorros de renos invadían o centro. Era imposible avanzar. Era deixarse arrastrar cara o olor a gofre, cara as luces do escaparate, cara a parada de metro, cara adiante, cara adiante, entre xente e frío e tempo detido ruidoso, crepitando. Collín un avión repleto en noiteboa para encontrarme cos meus. E agora estou aquí. Apertas, sorrisos, frío, outro tipo de frío, a luz de pola mañá. O mar. Teño ganas de ver o mar. E penso que o nadal era xusto así coma eu o imaxinara. E penso que non hai nada tan fondamente triste coma o nadal. Tan fondamente perfecto e fermoso coma o nadal. Sempre deixando pegada, coma os neumáticos na neve.

E penso que precisamente por iso, non hai mellor canción para esta entrada que esta amarga versión de Silent Night do estupendo Damien Rice (canta Lisa Hannigan).



Esta non é unha canción triste. E tampouco é unha entrada triste. Non podo ser máis feliz. Pero é que penso, dende sempre, que non hai nada máis fermoso que a arroupadora beleza do melancólico. E así, Don't keep me from cryin to sleep... Sleep in heavinly peace.

I should be stronger then,
weeping alone...

Caderno de viaxe número 4

Ás veces suceden tantas cousas que xa non hai forzas para contalas. Ás veces o tempo estira tanto, tantísimo, e cabe tanta enerxía nunha fracción de tempo, que a cabeza, os ollos, as pernas, o respirar, loitan por medrar, por mellorar. Ás veces caer rendida polo esforzo é un pulo para volver a dalo todo ao día seguinte. Paseo de la Habana é unha longa rúa que teño que subir cada día para traballar. Cada día para traballar é unha longa rúa que subo paseando a paso firme. E ás veces apuro e sinto que apurando respiro máis, que o corpo responde, que a cabeza, os ollos, as pernas adormecidas pedían esto dende hai moito tempo. A toda máquina. Cada día unha meta. Cada día Paseo de la Habana é menos costa. Cada día o tempo cunde e desplégase xeneroso para brindarme folgos, para darme cancha. E cunde. E sinto que progreso. Ás veces nos días fríos reconforta simplemente entrar no vagón do cercanías e ler un xornal de balde. Subir o Paseo de la Habana e que as follas fagan cruscrus baixo os meus pasos. Acender o ordenador, e viaxar cen anos para atrás. E descubrir que no 1894 xa decían shopping. E palabras, palabras, palabras. O resto é silencio. O resto é denso e reconfortante coma un café en taza grande. O tempo espera, non hai frío entre as palabras. O tempo é denso e mesto. Ás veces o tempo cunde coma un café do Starbucks.





Rain keeps falling, rain keeps falling
Down, down, down, down

Caderno de viaxe número 3

Lanzaos en pos de vuestros sueños
o un slogan podría hundiros
(Los árboles son sus raíces
y el viento es viento)




Seguid a vuestro corazón
si las aguas se queman
(y vivid de amor
incluso aunque las estrellas se muevan a saltos)
Honrad el pasado
pero acoged al futuro con los brazos abiertos



Qué importa el mundo
sus buenos y sus malos
(porque Dios ama las muchachas
las mañanas y la tierra).

[e.e. cummings]

Paseo desta tarde polo Retiro. Quitei fotos, e fotos e fotos, e o sol sempre me chiscaba o ollo tralas árbores. Camiñei polos parques, polos camiños, e como din na Estación de Autobuses Sur, "evitando aglomeraciones innecesarias", porque quería sentirme soa porque quería. Quería sentirme herba, codia, pluma, terra, frío. Despois, no cercanías, sentía que levaba conmigo algo dese refuxio salvaxe e inhóspito. E ao chegar á residencia, era a lúa a que me recitaba con voz incriblemente nítida e apremiante os primeiros versos do poema de cummings. Incriblemente nítida.

Caderno de viaxe número 2

De rigor de otoño fue el día, especialmente la tarde. Cielo pardo, viento mas que fresco y temperatura al unísono; ni hecha de encargo a gusto de empresas de cinematógrafos y teatros podía darse una jornada más desabrida. Al mediodía se tomó el rico sol en la acera de la calle de Alcalá; pero por la tarde no hubo que tomar más que un cierzo fino contra el cual podían poco las solapas de los gabanes, los embozos de las pocas capas que quedan por el mundo.

(ABC 1906, 19-11)

Exactamente coma hoxe...

Que ganas de que chegue a fin semana. E contra o frío cubriremos as mans con luvas, as gorxas con bufandas, as meixelas con bicos, as bocas con café do starbucks, os pés con botas e calcetíns grosos, e as cabezas con nítidas imaxes de algo moi parecido á felicidade.

Caderno de viaxe número 1

Lo primero, sin duda, es este ensanchamiento
de la respiración, casi angustioso...

...luego está la glorieta
preliminar, con su pequeño intento de jardín,
mundo abreviado, renovado y puro
sin demasiada convicción, y al fondo
la previsible estatua y el pórtico de acceso
a la magnífica avenida,
a la famosa capital.

Y la vida, que adquiere
carácter panorámico,
inmensidad de instante también casi angustioso...

...la vida va espaciándose
otra vez bajo el cielo enrarecido
mientras que aceleramos.

...y esto es todo, quizás. Alrededor
se ciernen las fachadas, y hay gentes en la acera
frente al primer semáforo.

(Jaime Gil de Biedma)

No cercanías cara Cantoblanco, da tempo a pensar, a botar de menos, a retratarse. Son doce minutos de cómoda soidade. Co cercanías comeza e remata a miña xornada, as miñas excursións/incursións na cidade. No cercanías viaxo pola fría mañá cara a colmena. No cercanías regreso cansa, coma hoxe, envolta en recordos, visións, aprendizaxes, novas metas. Coma hoxe, que viña pensando se non sería momento xa de escribir algo no blog...

Madrid é sempre unha viaxe, así que estes serán uns cadernos de viaxe.

De vísperas

Estado mental: De vísperas.
Estado anímico: Flan Dhul

¿Cantos quilos pesa un trimestre da miña vida?


Pouco máis podo escribir. As miñas neuronas deben estar tamén facendo as maletas, e tamén o meu sistema nervioso, dixestivo, sanguíneo, porque a sensación perpetua, desde que me levantei, é a de que levo conmigo un continuo frusfrús que case non me deixa escoitar, pensar, reaccionar, escribir.




A próxima vez que escriba aquí, espero que sexa desde unha confortable habitación da residencia, con internet, con orde, con descanso. A próxima vez que escriba aquí, espero que o frusfrús se convertise nunha nova enerxía. A enerxía que move os trens, a enerxía do café, do tic-tac, do cambio, do insomnio, dos soños, ya no sueña aquel niño que soñó que escribía...

Pero eu si que soño.