pequenos caprichos. pequenos placeres (listado provisional 2ª parte)

Comer galletas María molladas en leite.

Ver capítulos antigos dunha serie divertida, e volver a rirse nos mesmos momentos. E pensar que canto dano fixo a moda dos noventa. E pensar que Nueva York está perfecta sempre.

Un xel que ule a fresa. Un bodymilk que ule a uva verde. As cousas que ulen tan ben que as comerías. De nena tiña un dentífrico que ulía e sabía a fresa. Sempre o tragaba, non podía evitalo.

Un ceo sen nubes. Un día sen chuvia.

O mundo a través dos cristais escuros dunhas enormes gafas de sol. Ninguén me ve. Son detective, son invisible, vou nunha burbulla de cristais tintados. A miña cara só ten un nariz e unha boca. As gafas de sol son un antifaz.

O ruidiño que fai o avisador de Gmail cando chega unha nova mensaxe.

Pintar de azul.

Viaxar en tren.

Estrenar unha goma de borrar das de Milán Nata.

Atopar algo que dabas por perdido. Atopar pequenos tesouros nos petos da roupa que levabas case un ano sen poñer.

Ter un soño bonito. Soñar ao grande, con boa iluminación, cun guión acabado, con diálogos inxeniosos, con grandes secuencias, con música de fondo. E despertar cun sorriso, sen saber moi ben de onde vén o bo humor.

Os obxetos. A música dos obxetos:



I put my ear it to it's ground
It had a heart made
It had a heart made of sound

Sin que me quede nada

Elas son Meryl Streep e Lindsay Lohan, nai e filla en "Praire Home Company" ("El último show"), precisamente, a última e estupenda película de Robert Altman. A canción é de Johnny Cash.

E collidas da man, cantaban:

In the sweet by and by,
We shall meet on that beautiful shore.*









* Nos encontraremos en esa hermosa orilla....

E me fai lembrar aquel poema de Leopoldo Panero que sempre me estremece, que sempre penso que di o que sempre quixen decir eu á muller que leva consigo a luz e a seda do rostro de Meryl Streep:

Desde mi vieja orilla, desde la fe que siento,
hacia la luz primera que toma el alma pura,
voy contigo, hijo mío, por el camino lento
de este amor que me crece como mansa locura.

Voy contigo, hijo mío, frenesí soñoliento
de mi carne, palabra de mi callada hondura,
música que alguien pulsa no sé dónde, en el viento,
no sé dónde, hijo mío, desde mi orilla oscura.

Voy, me llevas, se torna crédula mi mirada,
me empujas levemente (ya casi siento el frío);
me invitas a la sombra que se hunde en mi pisada,

me arrastras de la mano... Y en tu ignorancia fío,
y a tu amor me abandono sin que me quede nada,
terriblemente solo, no sé dónde, hijo mío.

No hacemos más que trabajar

Porque sempre está traballando, e polo moito que me está axudando na tese coa base de datos....

Un minuto de respiro:





(http://es.youtube.com/watch?v=XvrFbxywL_g&feature=related)

(Quérote)

Bricomanía blogueira

Pois nada, que como estou con espíritu de obra, decidín tamén aplicarlle unha man de pintura e un bo alicatado ao blog, que xa se vía un pouco sosainas... Non sabía eu que fóra dos deseños predeterminados que ofrece Blogger, había toda unha rede de webs e de xente que crea plantillas diferentes e atractivas, como esta!

Aínda teño pendentes algúns retoques, como eliminar o menú superior (o que pon fotos, perfil, soporte...), que nin funciona nin lle vexo moito xeito... Pero terei que agardar a que chegue de traballar o htmlfalante da casa, porque eu non entendo nada, e a ver se por intentar chapurrealo, vou ocasionar algunha desgracia....

You walk through my walls like a ghost

Hoxe conteille a Antón que estivera pintando a súa antiga habitación de azul. Azul mediterráneo, según a etiqueta de Bruguer. Díxome meu irmán que eso de pintar un mesmo unha habitación en cor intenso recordáballe á típica escena de peli americana, que pasa rápido e con elipses, mentres sona de fondo algunha canción con gancho.

Que ben o pasei pintando. Acordeime moitas veces de cando miña nai máis eu, hai xa unha porrada de anos, pintamos esta mesma casa.

Eu que non aturo mancharme, que me asusta subirme a escaleiras inestables, que non aturo os olores intensos.... gocei na berza, aínda que non sone moito a peli americana.

Pintar unha habitación un mesmo en cor intenso non tén tanto glamour coma unha peli americana, pero é unha experiencia que recomendo a todo o mundo.

E a miña secuencia americana de pintar a habitación, por certo, tería de fondo esta canción:

I thought i shook myself free
You see i bounce back quicker than most
But i’m half delirious, it’s too mysterious
You walk through my walls like a ghost
And i take every day at a time
I'm proud as a lion in his lair*
Now theres no denying it, and no decrying it
Youre all tangled up in my head

Old habits die hard
Old soldiers just fade away
Old habits die hard
Harder than november rain
Old habits die hard
Old soldiers just fade away
Old habits die hard
Hard enough to feel the pain


*(Orgullosa como una leona en su territorio)