You walk through my walls like a ghost

Hoxe conteille a Antón que estivera pintando a súa antiga habitación de azul. Azul mediterráneo, según a etiqueta de Bruguer. Díxome meu irmán que eso de pintar un mesmo unha habitación en cor intenso recordáballe á típica escena de peli americana, que pasa rápido e con elipses, mentres sona de fondo algunha canción con gancho.

Que ben o pasei pintando. Acordeime moitas veces de cando miña nai máis eu, hai xa unha porrada de anos, pintamos esta mesma casa.

Eu que non aturo mancharme, que me asusta subirme a escaleiras inestables, que non aturo os olores intensos.... gocei na berza, aínda que non sone moito a peli americana.

Pintar unha habitación un mesmo en cor intenso non tén tanto glamour coma unha peli americana, pero é unha experiencia que recomendo a todo o mundo.

E a miña secuencia americana de pintar a habitación, por certo, tería de fondo esta canción:

I thought i shook myself free
You see i bounce back quicker than most
But i’m half delirious, it’s too mysterious
You walk through my walls like a ghost
And i take every day at a time
I'm proud as a lion in his lair*
Now theres no denying it, and no decrying it
Youre all tangled up in my head

Old habits die hard
Old soldiers just fade away
Old habits die hard
Harder than november rain
Old habits die hard
Old soldiers just fade away
Old habits die hard
Hard enough to feel the pain


*(Orgullosa como una leona en su territorio)