Un camí ben llarg

As palabras están gastadas xa de tanto contar anécdotas, camiños, imaxes, sensacións. Os recordos son xa un discurso feito e pechado coma unha fotografía. Así que isto ofrezo agora, fotografías. Penso que os rostros, os sorrisos, a cor e a luz falan dese camiño sosegado e intenso que foi Barcelona.

Barcelona de ruido e de xente, e das rúas estreitas e retorcidas e suxerentes, e de enormes avenidas, desas nas que, como dicía Biedma de Madrid, "la vida, de repente, adquiere carácter panorámico". E escaparates, e terrazas e risas e auga con gas e o runrún suave do congreso, e situacións surrealistas entre xente surrealista, e momentos especiais nos que sentín que esto é xusto o que me enche. Esto me da a vida, esto me fai sentir que estou no camiño que desexo.

E as máis grandes figuras da lexicografía que resultan ser cercanas e encantadoras (e como di Matías, teñen nomes difíciles de pronunciar). E outras que non son ninguén e andan sobre os zancos do seu propio ego. Fauna diversa. A xirafa, o elefante, os pingüinos, a pantera, o lemur e.... os delfíns, que vos saúdan.

De banda sonora do noso camiño, e para darlle as grazas a Montse por ser unha compañeira de viaxe tan xenerosa e divertida, esta canción:





Si véns amb mi,
no demanis un camí planer,
ni estels d'argent,
ni un demà ple de promeses, sols
un poc de sort,
i que la vida ens doni un camí
ben llarg.





(Si vienes conmigo,
no pidas un camino llano,
ni estrellas de plata,
ni un mañana lleno de promesas, sólo
un poco de suerte
y que la vida nos dé un camino
bien largo.)