Unha música sorprendentemente harmoniosa

Pasan os días aceleradamente. Pasa Málaga. A seguinte marca vermella no calendario luce intensa, expectante. Eléctrica, ilusionada, aterrada, colúmpiome de emoción en emoción según me dea o sol. Estou feita un xirasol de sentimentos, disculpando a cursilada. É que tamén me poño cursi según me dea. Ou pesimista, ou histérica ou segurísima das miñas posibilidades. E o que de día non me ocupa o pensamento, róubame o sono polas noites. Pero en cada impulso, en cada pulo, o columpio ascende máis. E máis me cargo de enerxías. Renxen as cadeas do columpio, sesgo o aire coa velocidade, bate forte o corazón. E todo remata compoñendo unha música sorprendentemente harmoniosa...





...whatever will be, will be.

The Office

The Office é unha serie cruel e imprevisible.

Indecentemente divertida, caricaturiza as miserias das nosas rutinas dun xeito tan agudo, tan real, que no recoñecemento propio un non sabe se afundirse ou romper a rir. E sempre, invariablemente, triunfa a gargallada.

O indescriptible dos seus personaxes é a parte máis verosímil dos mesmos, encabezados por Michael Scott (un grandioso, apabullante Steve Carrell), probablemente o xefe máis patético de tódolos xefes posibles.









Cínica, aceda e escura, é sen embargo, tamén, sorprendentemente romántica, porque quizais a clave desta serie (e o que para min a fai superar á súa precedente, a The Office inglesa da BBC) sexa a segreda ternura coa que trata aos seus protagonistas.

Todos, no fondo, teñen unha dignidade que os fai nobles. Todos comparten algo que os salva, un mesmo xeito de supervivencia, que, nos tempos que corren, resulta altamente recomendable: o que os rescata do naufraxio é... o humor.

O meu fogar en Madrid...

...en construcción.

Coma o futuro.

Con ventás estreitas, con andamios, ao lonxe e contra o ceo, coma o futuro. Só espero que estea rematado a tempo para min. Coma o futuro.

Madrid ten algo triste e apabullante. Pero ten tamén recunchos para salvarse, para respirar. Ten xente en perpetuo movemento. Ten o metro, onde me oriento con sorprendente fluidez, coma se toda a miña vida fose recorrendo corredores subterráneos en códigos de cores. Ten algunhas tendas tentadoras, restaurantes diferentes, ten cine, cine e cine.

E ten os lugares que cantan as cancións. E ten os lugares que eu pisarei, que eu cantarei para min algún día, no futuro....



Xa retiran os andamios. Xa recollen os escombros. Non queda nada para o futuro.