miércoles, 29 de octubre de 2008

Caderno de viaxe número 2





De rigor de otoño fue el día, especialmente la tarde. Cielo pardo, viento mas que fresco y temperatura al unísono; ni hecha de encargo a gusto de empresas de cinematógrafos y teatros podía darse una jornada más desabrida. Al mediodía se tomó el rico sol en la acera de la calle de Alcalá; pero por la tarde no hubo que tomar más que un cierzo fino contra el cual podían poco las solapas de los gabanes, los embozos de las pocas capas que quedan por el mundo.


(ABC 1906, 19-11)







Exactamente coma hoxe...





Que ganas de que chegue a fin semana. E contra o frío cubriremos as mans con luvas, as gorxas con bufandas, as meixelas con bicos, as bocas con café do starbucks, os pés con botas e calcetíns grosos, e as cabezas con nítidas imaxes de algo moi parecido á felicidade.







domingo, 19 de octubre de 2008

Caderno de viaxe número 1



Lo primero, sin duda, es este ensanchamiento
de la respiración, casi angustioso...

...luego está la glorieta
preliminar, con su pequeño intento de jardín,
mundo abreviado, renovado y puro
sin demasiada convicción, y al fondo
la previsible estatua y el pórtico de acceso
a la magnífica avenida,
a la famosa capital.

Y la vida, que adquiere
carácter panorámico,
inmensidad de instante también casi angustioso...

...la vida va espaciándose
otra vez bajo el cielo enrarecido
mientras que aceleramos.

...y esto es todo, quizás. Alrededor
se ciernen las fachadas, y hay gentes en la acera
frente al primer semáforo.


(Jaime Gil de Biedma)






No cercanías cara Cantoblanco, da tempo a pensar, a botar de menos, a retratarse. Son doce minutos de cómoda soidade. Co cercanías comeza e remata a miña xornada, as miñas excursións/incursións na cidade. No cercanías viaxo pola fría mañá cara a colmena. No cercanías regreso cansa, coma hoxe, envolta en recordos, visións, aprendizaxes, novas metas. Coma hoxe, que viña pensando se non sería momento xa de escribir algo no blog...

Madrid é sempre unha viaxe, así que estes serán uns cadernos de viaxe.




sábado, 11 de octubre de 2008

De vísperas



Estado mental: De vísperas.
Estado anímico: Flan Dhul

¿Cantos quilos pesa un trimestre da miña vida?


Pouco máis podo escribir. As miñas neuronas deben estar tamén facendo as maletas, e tamén o meu sistema nervioso, dixestivo, sanguíneo, porque a sensación perpetua, desde que me levantei, é a de que levo conmigo un continuo frusfrús que case non me deixa escoitar, pensar, reaccionar, escribir.




A próxima vez que escriba aquí, espero que sexa desde unha confortable habitación da residencia, con internet, con orde, con descanso. A próxima vez que escriba aquí, espero que o frusfrús se convertise nunha nova enerxía. A enerxía que move os trens, a enerxía do café, do tic-tac, do cambio, do insomnio, dos soños, ya no sueña aquel niño que soñó que escribía...




Pero eu si que soño.

sábado, 4 de octubre de 2008

Con el objeto de ponderar la bondad o excelencia




O día 20 de outubro do ano 1900, un lector propoñía a seguinte cuestión no apartado de "Preguntas y Respuestas" da revista Por esos mundos:

¿Podría saberse el origen de la expresión adverbial "de buten", que se usa en el lenguaje familiar de Andalucía, con el objeto de ponderar la bondad o excelencia de alguna persona o cosa? .—F. B. D.

Estupefacta me quedei. E logo cremos que somos modernos, creativos, estrafalarios, rompedores. E xa o romperon todo hai máis dun século. E aínda por enriba, sen darse importancia. Que modernos os antigos, é que inquisitivos, que capacidade de sorpresa ante a propia lingua, ante a sociedade, ante os costumes. E que capacidade de autocrítica. Ler aqueles xornais de principios do século pasado aporta moitas sopresas. E unha inevitable comparación da que non saimos precisamente airosos nós, os lectores, falantes, cidadáns deste inicio de século.




miércoles, 1 de octubre de 2008

No sería buena idea...



Unha canción intrascendente e gamberra. Pero tamén, penso, romántica á súa maneira:



Púxoma Mati hai un ratiño. Espero que non fose con segundas... ;)