Caderno de viaxe número 4

Ás veces suceden tantas cousas que xa non hai forzas para contalas. Ás veces o tempo estira tanto, tantísimo, e cabe tanta enerxía nunha fracción de tempo, que a cabeza, os ollos, as pernas, o respirar, loitan por medrar, por mellorar. Ás veces caer rendida polo esforzo é un pulo para volver a dalo todo ao día seguinte. Paseo de la Habana é unha longa rúa que teño que subir cada día para traballar. Cada día para traballar é unha longa rúa que subo paseando a paso firme. E ás veces apuro e sinto que apurando respiro máis, que o corpo responde, que a cabeza, os ollos, as pernas adormecidas pedían esto dende hai moito tempo. A toda máquina. Cada día unha meta. Cada día Paseo de la Habana é menos costa. Cada día o tempo cunde e desplégase xeneroso para brindarme folgos, para darme cancha. E cunde. E sinto que progreso. Ás veces nos días fríos reconforta simplemente entrar no vagón do cercanías e ler un xornal de balde. Subir o Paseo de la Habana e que as follas fagan cruscrus baixo os meus pasos. Acender o ordenador, e viaxar cen anos para atrás. E descubrir que no 1894 xa decían shopping. E palabras, palabras, palabras. O resto é silencio. O resto é denso e reconfortante coma un café en taza grande. O tempo espera, non hai frío entre as palabras. O tempo é denso e mesto. Ás veces o tempo cunde coma un café do Starbucks.





Rain keeps falling, rain keeps falling
Down, down, down, down