miércoles, 29 de agosto de 2007

Solaz veraniego... or something like that



Aquí estamos, nun deses (escasos) grandes momentos de solaz veraniego, na Estrada, en plan comilona e en plan rebozarse na natureza e que pase o tempo lento e dilatado e sen nubes e sen manecillas de reloxo...

De dereita a esquerda:

- meu irmán Antón, que está feito un homiño...

- un rubiales chamado Mel, que tamén está feito un homiño e co seu cu ocupaba medio banco e coa cabezota o outro medio

- Mati, protexéndome das malas sombras e gardándome o arco da vella

- e a do flequillo, happy-happy (japi-japi)

A fotógrafa, miña nai, experta en retratar e sobre todo en propiciar bos momentos...

jueves, 23 de agosto de 2007

Novo ano, novo look!



Será a crise dos 24?? Hoxe pegueime un bo corte de pelo e decidín deixarme de novo flequillo (ou, como di miña avoa, "perrecha").

Foi un novo reto para as inseguras mans das rapaciñas da Academia Milagros, e un dos meus contados actos de temeridade a lo loco...

[sustituín a foto que puxera onte, porque parecía unha rubiales... esta saqueina hoxe pola mañá e o novo corte parece irse adaptando á miña cabeza.....]

miércoles, 22 de agosto de 2007

Hoxe estou de cumple



Igual que aquela nena que se chamaba Rosalía con coletas e cara de pilla. Case igual.

Pero daquela non sabía eu que...

hay en el tiempo una noble y benévola proporción
junto con una generosidad increíble
(aunque la carne y la sangre le acusen de coerción
o la mente y el alma le inculpen de engaño)

su conducta no es lógica o ilógica,
su sabiduría anula la discordia y el acuerdo
(los sáharas tienen sus siglos; diez mil
de ellos son más pequeños que el momento de una rosa)

hay un tiempo para reír y hay un tiempo para llorar-
para la esperanza la desesperación la paz y el deseo
(un tiempo para crecer y un tiempo para morir;
una noche para el silencio y un día para el canto)

pero sobre todo (como me dicen
tus más que ojos)hay un tiempo para la eternidad

[e. e. cummings]


...e para cumplir 24 e sentirse querida e mimada e arroupada por algo doce que ule a flores de verdade ou de papel...

martes, 21 de agosto de 2007

Estou a punto de cumplir...




Que gran número!

domingo, 19 de agosto de 2007

A forma de redactar as convocatorias de becas e outras retorcidas formas de levar ao límite a capacidade de intelixibilidade da linguaxe...



Bufff ando saturada de papeleo para a beca... e eso que acabo de empezar!

Está claro que entender as bases da convocatoria é a primeira criba para conseguir que cha concedan...

domingo, 12 de agosto de 2007

Arrested Development



Esta serie de título case impronunciable é unha das mellores sitcom que teño visto. Irónica, surrealista, sorprendente e entrañable, ofrece en cada capítulo un argumento, personaxes, diáogos e gags que xa quixeran moitas películas de estreno.

Resulta incomprensible a súa escasa difusión televisiva, así que vos invito a aproveitar as fontes emulienses para disfrutar desta orixinal e brillante serie, que narra unha especie de "Operación Malaya" á americana. Absolutely tronchante!


...Now the story of a wealthy family who lost everything, and the one son who had no choice but to keep them all together.
It's Arrested Development.



lunes, 6 de agosto de 2007

Un capricho...



Porque o domingo un tiramisú fixo moi feliz a meu avó, aí vai a receta deste postre tan sinxelo e agradecido...



INGREDIENTES

- 500 g de bizcoitos de soletilla (recomendo dos blandiños de La bella Easo ou de La Alegría Toledana)
- 2 xemas de ovo
- 250 g de azúcar glacé (pódese comprar o cilindro de plástico "Azucar Glacé de Azucarera" "para decorar y repostería", que xa trae os 250)
- 250 g de queixo Mascarpone o Philadelphia (hai versión light!)
- 200 g de nata líquida para montar
- 6 dl de café (aproximadamente, en realidade é o que se necesite para empapar tódolos bizcoitos)
- copa de licor de Amaretto o Cointreau
- cacao en polvo para decorar


O tiramisú é unha especie de "lasaña", capas intercaladas de bizcoitos empapados e de crema:

PARA A CREMA:
Batir a nata (debe estar bastante fría para que suba ben) ata que estea montada e reservar.

Batir as xemas de ovo, o azúcar glacé e o queixo na batidora ata que a masa estea suave e esponxosa. Unha vez conseguida a textura desexada unimos a esta mezcla a nata montada anteriormente, mesturando todo ben para crear volumen.

PARA OS BIZCOITOS:
Mezclar o café co licor para elaborar o que será o xarabe onde mollar os bizcoitos. Empápanse os bizcoitos de un en un, procurando que no se rompan, e vanse colocando no fondo dunha fonte ancha, cubrindo todo para formar unha primeira capa que será a base.

Esa base cúbrese coa crema e repítese a operación unha vez máis cos bizcoitos, creando unha nova capa onde verter a crema. Déixase reposar na nevera unhas horas, e unha vez que estea consistente, espolvoréase co cacao en polvo.

E o tiramisú está listo! Canto máis tiempo estea na nevera (por exemplo, unha noite enteira), máis rico estará!

E outro consello!! En verán, para que sexa máis fresco, poden empaparse os bizcoitos en vez de con café e licor, con sirope de fresa ou con almíbar de piña!!

domingo, 5 de agosto de 2007

El ejercicio de las letras



El amenazado

Es el amor. Tendré que ocultarme o que huir.
Crecen los muros de su cárcel, como en un sueño atroz.
La hermosa máscara ha cambiado, pero como siempre es la única.

¿De qué me servirán mis talismanes: el ejercicio de las letras,
la vaga erudición, el aprendizaje de las palabras que usó el áspero Norte para cantar sus mares y sus espadas,
la serena amistad, las galerías de la biblioteca, las cosas comunes,
los hábitos, el joven amor de mi madre, la sombra militar de mis muertos, la noche intemporal, el sabor del sueño?

Estar contigo o no estar contigo es la medida de mi tiempo.

Ya el cántaro se quiebra sobre la fuente, ya el hombre se
levanta a la voz del ave, ya se han oscurecido los que miran por las ventanas, pero la sombra no ha traído la paz.
Es, ya lo sé, el amor: la ansiedad y el alivio de oír tu voz, la espera y la memoria, el horror de vivir en lo sucesivo.
Es el amor con sus mitologías, con sus pequeñas magias inútiles.

Hay una esquina por la que no me atrevo a pasar.

Ya los ejércitos me cercan, las hordas.
(Esta habitación es irreal; ella no la ha visto.)

El nombre de una mujer me delata.

Me duele una mujer en todo el cuerpo.


Jorge Luis Borges, de El oro de los tigres, 1972

miércoles, 1 de agosto de 2007

Vaia elementas...



Nótase que chegou por fin o verán en que estas elementas non paran de xogar, chapotear, dar guerra, e sobre de todo, non paran de... comer!!! De comer e de pedir de comer, e de buscar restos de comida no tortuguero... Están feitas unhas jabatas!!

Vaia, que as tartarugas, de operación bikini, nada de nada...