Aquí estamos, nun deses (escasos) grandes momentos de solaz veraniego, na Estrada, en plan comilona e en plan rebozarse na natureza e que pase o tempo lento e dilatado e sen nubes e sen manecillas de reloxo...
De dereita a esquerda:
- meu irmán Antón, que está feito un homiño...
- un rubiales chamado Mel, que tamén está feito un homiño e co seu cu ocupaba medio banco e coa cabezota o outro medio
- Mati, protexéndome das malas sombras e gardándome o arco da vella
- e a do flequillo, happy-happy (japi-japi)
A fotógrafa, miña nai, experta en retratar e sobre todo en propiciar bos momentos...
Gústame ver que de cando en vez te tomas un descanso... merécelo!
ResponderEliminarLaura (xa estou de voltaaa, mañá chámote)