...según datos del Observatorio Astronómico Nacional

"El otoño, estación que se caracteriza por el acortamiento de los días y que se prolongará durante 89 días y 20 horas, ha entrado en el hemisferio norte a las 11:51 (hora peninsular), coincidiendo con el máximo brillo este año del planeta Venus, según datos del Observatorio Astronómico Nacional." 23 Sep 2007

No meu hemisferio personal o outono entrou hoxe, 29 de outubro de 2007. Ás sete da tarde é noite pecha. Vai frío e unha tendencia tontamente melancólica vaino cubrindo todo. Ata hibernar dá preguiza.

Pero hai algo fantástico nesta estación. Para min non é algo que remata. Nin pecha, nin enfría, nin acorta, porque co outono empeza todo. Só hai que despreguizarse con enerxía deste longo verán, e o outono mesmo encarrilará as nosas rutinas ata ese momento, en lo más crudo del crudo invierno, en que nos sintamos extraordinariamente nítidos.

Nebrija faise maior

Levaba eu uns días preocupada porque a Nebrija lle apareceran unha especie de escamas nacaradas no caparazón, que brillaban baixo a auga, e que cando estaba seca, semellaban escudos da cuncha que se lle foran a desprender. Sumerxinme hoxe na web para investigar os síntomas, con algo de medo de que a miña tartaruga superviviente, a sufrida Nebrija que superou unha neumonía, estresantes visitas ao veterinario e dolorosas inxeccións, estivese outra vez enferma.

Pero non, resulta que (con documentadas secuencias fotográficas que o confirman) este é un proceso totalmente habitual nas tartarugas, que igual que mudan de pel, mudan pouco a pouco de cuncha, a medida que crecen. Vaia, que Nebrija estase facendo maior. Nebrija crece e, cada ano, libérase das vellas escamas do caparazón, baixo as que asoma xa a unha nova e ríxida superficie para estrenar.

Cada ano Nebrija é unha nova tartaruga, sen cicatrices, sen marcas, sen arrugas. Xurde nova e reluciente, liberada do farrapento vestido co que cargaba, coma se se desfixera dun traxe demasiado vello xa para sacalo á rúa.

Nós cubrimos os nosos vellos traxes con outros, e sumamos novas escamas ás gastadas, pero nunca alixeiramos carga. Nunca nos desprendemos das cicatrices, dos escudos dañados, dos luxados. O noso caparazón de retales é un mapa dos vellos tempos.

Nebrija está agora tomando o sol pálido do outubro xunto a Coromini, que xa non é nada mini, e que supoño que tamén pronto se desfará das súas vellas escamas. Xiran as cabezas e me miran coma sempre, con ese aire entre borde e desconfiado, moi reptiliano, pero cunha dignidade que as fai humanas. Ao mellor é porque saben que as envexo.

Life's short. Talk fast.

As Chicas Gilmore. Unha serie xenial. Con chispa. Con continuas referencias a cine, literatura, música. Con intelixencia. Sen tópicos. Sen ñoñerías. Sempre inesperada. Vou xa pola sexta temporada e non me costa nada decilo: Estou enganchada ás Chicas Gilmore!

Se tu fores ver o mar...

Rosalinda,
se tu fores à praia, se tu fores ver o mar,
cuidado não te descaia o teu pé de catraia
em óleo sujo à beira-mar,
cuidado não te descaia o teu pé de catraia
em óleo sujo à beira-mar.

A branca areia de ontem
está cheínha de alcatrão.
As dunas de vento batidas
são de plástico e carvão,
e cheiram mal como avenidas,
vieram para aqui fugidas a lama, a putrefacção.
As aves já voam feridas,
e outras caem ao chão.

Mas na verdade, Rosalinda,
nas fábricas que ali vês
o operário respira ainda, envenenado,
a desmaiar, o que mais há desta aridez.
Pois os que mandam no mundo
só vivem querendo ganhar,
mesmo matando aquele
que morrendo vive a trabalhar.

Tem cuidado, Rosalinda,
se tu fores à praia, se tu fores ver o mar,
cuidado não te descaia o teu pé de catraia
em óleo sujo à beira-mar,
cuidado não te descaia o teu pé de catraia
em óleo sujo à beira-mar.

E em Ferrel, lá para Peniche,
vão fazer uma Central
que para alguns é nuclear,
mas para muitos é mortal.
Os peixes hão-de vir à mão,
um doente, outro sem vida, não tem vida o pescador.
Morre o sável e o salmão,
"Isto é civilização", assim falou um senhor.

Tem cuidado, Rosalinda,
se tu fores à praia, se tu fores ver o mar,
cuidado não te descaia o teu pé de catraia
em óleo sujo à beira-mar,
cuidado não te descaia o teu pé de catraia
em óleo sujo à beira-mar.


(Fausto, Madrugada dos Trapeiros, 1978)

Recordos de nena, de vinilos co roce dun silencio, dunha respiración, dun arañazo. De miña nai cantando.

De cando non entendes palabras doutra lingua, en entón semellan misteriosas, máxicas, coma un conxuro indescifrable. Eu pensaba que era Rosalinda, co meu pé de catraia para Fausto, co meu pie de chiquilla para Luis Pastor.

[Podedes escoitala en http://www.udc.es/dep/lx/cac/sopirrait/audio/rosalinda.htm]

Chiquillas

Por si acaso se acabe el mundo
todo el tiempo he de aprovechar
corazon de vagabundo
voy buscando mi libertad
he viajado por la tierra
y me he dado cuenta de que
donde no hay odio ni guerra
el amor se convierte en rey.
tuve muchas experiencias
y he llegado a la conclusion
que perdida la inocencia
en el CHIRINGUITO se pasa mejor.

Noite de chicas, que estamos que nos salimos...
Viva Sandra, Viva o Chiringuito e Viva Rafaella!

Lisboa

Lisboa de castelos no alto dun monte, de casas brancas e tellados vermellos, agolpadas cara o alto, desordenadas e enfrontadas co cálculo matemático. Lisboa de rúas empinadas, de vías que son escaleiras infindas. Lisboa sucia e señorial, de roupa colgada nas fachadas e de fachadas colgadas no aire. Lisboa de adoquíns, de xente e xente e mundo, de mendigos coa casa ás costas berrando nunha lingua intelixible. Lisboa de tendas elegantes e dependentes silenciosos e solícitos. Lisboa de contrastes. Lisboa de pedras e de lana.

Renxe e chía

Viaxar no Eléctrico 28, o tranvía que percorre a zona vella de Lisboa, é como viaxar no estómago dun monstruo prehistórico, que renxe e chía polas rúas estreitas, que vascula e se retorce con esforzo e violencia por unha vías nunca deseñadas para el.

Un libro coma un berro

Lisboa ten livrarias antigas que falan de tempos en que un libro era un símbolo, un tesouro, unha proclama. Ten livrarias que rexentan homiños vellos, de gafas e chaqueta gris, que me fan pensar en Karl Konrad Koreander na súa butaca revellida. Ten livrarias coma esta, en que unha parede pode ser un berro.

Lisboa cara arriba

Lisboa é sempre arriba, cara o ceo, cara os tellados e as antenas vellas como raíces, como patas de galos de Barcelos, como espolóns raiando o ceo baixo e ancho de Lisboa.

Para os que a percorren

Lisboa arroupa e arrepía a memoria en cada rúa, en cada esquina. Lisboa é grande, é vella, é gris, pero aqueles que a habitan e a contemplan convírtena nunha cidade caudalosa coma o río que a trastorna, sorprendente e inesperada. Lisboa para os que a percorren.