Nebrija faise maior

Levaba eu uns días preocupada porque a Nebrija lle apareceran unha especie de escamas nacaradas no caparazón, que brillaban baixo a auga, e que cando estaba seca, semellaban escudos da cuncha que se lle foran a desprender. Sumerxinme hoxe na web para investigar os síntomas, con algo de medo de que a miña tartaruga superviviente, a sufrida Nebrija que superou unha neumonía, estresantes visitas ao veterinario e dolorosas inxeccións, estivese outra vez enferma.

Pero non, resulta que (con documentadas secuencias fotográficas que o confirman) este é un proceso totalmente habitual nas tartarugas, que igual que mudan de pel, mudan pouco a pouco de cuncha, a medida que crecen. Vaia, que Nebrija estase facendo maior. Nebrija crece e, cada ano, libérase das vellas escamas do caparazón, baixo as que asoma xa a unha nova e ríxida superficie para estrenar.

Cada ano Nebrija é unha nova tartaruga, sen cicatrices, sen marcas, sen arrugas. Xurde nova e reluciente, liberada do farrapento vestido co que cargaba, coma se se desfixera dun traxe demasiado vello xa para sacalo á rúa.

Nós cubrimos os nosos vellos traxes con outros, e sumamos novas escamas ás gastadas, pero nunca alixeiramos carga. Nunca nos desprendemos das cicatrices, dos escudos dañados, dos luxados. O noso caparazón de retales é un mapa dos vellos tempos.

Nebrija está agora tomando o sol pálido do outubro xunto a Coromini, que xa non é nada mini, e que supoño que tamén pronto se desfará das súas vellas escamas. Xiran as cabezas e me miran coma sempre, con ese aire entre borde e desconfiado, moi reptiliano, pero cunha dignidade que as fai humanas. Ao mellor é porque saben que as envexo.