"La guerra de Charlie Wilson"

Só alguén como Aaron Sorkin (o responsable dunha das series máis brillantes, seductoras e demoledoras da televisión actual, "El ala oeste de la Casa Blanca") podía estar detrás dunha película tan aceda, tan áxil e tan política á súa maneira. Porque como na serie á que me refiro entre paréntesis, "La guerra de Charlie Wilson" non é unha película sobre política, senón sobre filosofía da política. Directa, crítica e clarificadora sobre o mecanismo do poder e os subterfuxios do entramado sistema democrático, convence sen aleccionar, e entretén e divirte ata momentos verdadeiramente hilarantes.

Altamente recomendable.

PD: Aproveito para dicir que Philip Seymour Hoffman debía ter gañado o oscar como "Best Perfomance by an Actor in a Supporting Role", e non Bardem. El si soporta a película, dando a réplica, o contrapunto, o equilibrio perfecto e chispeante á historia. Pero en fin, cada ano que pasa me confirma que os Oscars, como case tódolos premios, non significan nada. Cada ano intensifican o tufillo xa intuido dende hai tempo a contas pendentes e a maniobras congraciantes con determinados sectores. Os Oscars tamén son política, ao fin e ao cabo.

A doble vida de Nebrija

Polo día, e sobre todo nas primeiras horas da mañá, cando o sol pega forte no tortugueiro, aí a tedes, tan pancha e tan ancha, toda estirada e disfrutando do bon vivant, os olliños pechados, e co sky-line coruñés de fondo. Mentres, Coromini disfruta facendo largos, e chapoteando no que semella a piscina dun chalet das aforas.... Nebrija, na tumbona do borde da piscina, parece canturrear para si mesma: On me dit que nos vies ne valent pas grand chose, elles passent en un instant comme fânent les roses....

Pero cando chega a noite.... ai, cando chega a noite!! Nebrija emprende, cada noite, un plan de fuga. A miúdo nestes plans é cómplice Coromini, pero a realidade é que soe ter menos fortuna cando traballan as dúas á vez, porque non chegan nunca a poñerse de acordo en quen se sube no caparazón de quen. Coromini, bastante mais lixeira que Nebrija (claro, toda a mañá facendo exercicio....) sería a opción máis lóxica para aganchar sobre a compañeira, pero cada vez que intenta subirse na outra, acaban as dúas na auga.

Nebrija decide entón actuar en solitario, e se aúpa coas uñas polo cristal. Os asomamentos telescópicos de Nebrija xa os teño comentado algunha vez, pero ofrezo, por fin, testimonio fotográfico de semellante fazaña:

Nebrija asoma sobre a tapa de cristal do tortugueiro, mira a un lado e ao outro, toda fachendosa, e parece canturrear para si mesma: Pequeñas tretas, para continuar en la brecha; me siento hoy como un halcón llamado a las filas de la insurrección....

"Dios no salva a los estúpidos"

There will be blood.

Aínda estou aturdida pola súa beleza cruda e violenta.

O meu sangue batía forte co bater dalgunhas das súas secuencias.
Do silencio ao ruido
Entre un xigante e un neno
De dignidade e de patetismo
De humor negro e esperpento
De dor, de noxo, de petróleo, da fe, do escuro, do odio.


E, entre tanto, de fondo, o bumbum do meu later inflamado por esta película intensa e arrolladora.

"Soy un planeta"

Juno.

Bonita, divertida, pequena, estraña e cómplice.

Porque hai que mirar o mundo con emoción e sarcasmo.

A meu irmán

Los presos políticos uruguayos no pueden hablar sin permiso, silbar, sonreir, cantar, caminar rápido ni saludar a otro preso. Tampoco pueden dibujar ni recibir dibujos de mujeres embarazadas, parejas, mariposas, estrellas ni pájaros.

Didaskó Pérez, maestro de escuela, torturado y preso por tener ideas ideológicas, recibe un domingo la visita de su hija Milay, de cinco años. La hija le trae un dibujo de pájaros. Los censores se lo rompen a la entrada de la cárcel.

Al domingo siguiente, Milay le trae un dibujo de árboles. Los árboles no están prohibidos, y el dibujo pasa. Didaskó le elogia la obra y le pregunta por los circulitos de colores que aparecen en las copas de los árboles, muchos pequeños círculos entre las ramas:

-¿Son naranjas? ¿Qué frutas son?

La niña le hace callar:

-Ssshhhh.

Y en secreto le explica:

-Bobo. ¿No ves que son ojos? Los ojos de los pájaros que te traje a escondidas.

("Pájaros prohibidos", de Eduardo Galeano)

A meu irmán, que garda disciplinado encerro polos exames. Que estudia e se esforza como nunca. A meu irmán querería levarlle á súa habitación, ao seu escritorio, á súa cabeza repleta de números, fórmulas, datos, preocupacións, inquedanzas, apuntes, horarios, metas e notas, querería levarlle, secretamente, paxaros agochados que custodien o seu sono, o seu ánimo, e que o ergan cando lle fallen os ánimos.

Son paxaros latentes, paxaros latidos para meu irmán, que tanto quero, porque é meu irmán pequeno, e iso non cambia nunca. Que tanto o quero, porque calquera que o coñeza non pode máis que querelo, e desexar levarlle cada día paxaros segredos que lle asubíen no oído que todo vai saír ben.

De Brolin a Lee Jones

"No puedes prepararte para lo que vendrá. Las cosas no esperan a nadie; eso es vanidad".
(No es país para viejos, dos irmáns Coen)



Ás veces unha película con grandes momentos (como a secuencia que contén esa cita) pode ter tamén momentos ridículos. A miúdo películas con menos pretensións, claras e consistentes como En el valle de Elah, de Paul Haggis, poden deixar mellor sabor de boca.

Irremediablemente, actores como Tommy Lee Jones e Josh Brolin poden soster un arma, unha mirada, un diálogo, unha película, coa mesma facilidade, coa mesma tensión, coa mesma dor.

O antroido...

Hoxe comín filloas e orellas.... mmmmmm... como me gusta o antroido!!



PD: A ver se o martes hai sorte, e podo comer as orellas que fai miña nai, que son as máis ricas do mundo enteiro...

Estou japi

Entregueiiiiiiiiiiiii....

Estou japi japi japi....

(momentos de euforia previos ás miles de correccións que terei que afrontar a semana que vén....)

....japi...japi....

(agora imos cenar á Pizzería Mambo Italiano, a celebralo!!!!!)