E una recomendación cinematográfica para este domingo de sopor e vento tolo. Títulase Gattaca e estrenouse en 1998, pero ninguén diría que tén xa dez anos. Recupéroa agora porque o venres pola noite botárona en TCM (un canal un tanto exótico de R) e quedei ata as mil véndoa, aínda que xa a vira dúas ou tres veces. Pero prendeume de novo. Aséptica, fría, dun xénero cansino para min como é a ciencia-ficción. E sen embargo prendeume. Tan sobria en recursos técnicos e escenográficos que roza o teatral, que roza o caseiro. E prendeume. Unha película de ciencia ficción que dura hora e media e non ten efectos especiais. Que non ten bos e malos, que non ten criaturas espaciais. Unha película futurista onde o futuro (un futuro "no tan lejano") e só a premisa para presentar un conflicto moral. Unha crise. Unha reflexión sobre a condición humana, con intelixencia, con creatividade. Andrew Niccol, o autor e director desta historia, é, para que vos fagades unha idea, o autor de El show de Truman...
Bienvenidos a Gattaca. Bienvenidos a una sociedad donde una sola gota de tu sangre puede determinar a qué edad morirás, con quien deberías casarte o qué trabajo deberías desempeñar porque es el más apropiado para tu constitución genética. Una sociedad donde una persona no genéticamente mejorada tiene muy pocas posibilidades de triunfar, o donde un diseño erróneo puede marcarte para toda la vida.
Non vou contar aquí a película, porque hai que vela. Aínda non o dixen, pero o digo agora. É unha das miñas películas favoritas. Non vou contar aquí a película, porque hai que vela, e disfrutala, e sufrir e emocionarse e prenderse nos seus diálogos, e na súa trama. Pero si vou contar aquí unha pequena historia dentro de Gattaca, que non é Gattaca, pero tén moito que ver co seu discurso, co seu engaiolante canto triste e ferido.
Vincent naceu polo método "natural" nunha época en que tódolos nenos e nenas nacían diseñados xenéticamente, co mellor de seus pais, e libres de afeccións, enfermidades e defectos físicos ou psíquicos. Nun mundo de homes e mulleres esculpidos para rozar o 100% da perfección, Vincent é un deses parias, membro da nova clase baixa, un neno normal, que será un home despreciablemente vulgar.
Seus pais, movidos quizais pola marxinación que o seu fillo sufre nese mundo prediseñado, decinde darlle un irmán, pero esta vez confiando na xenética. O irmán de Vincent, Anton, crece alto e arrebatador, brillante, forte, mentres que en Vincent se fan máis evidentes, a cada ano, os seus defectos: miope, feúcho, con unha altísima propensión a problemas cardíacos.
Os dous irmáns se odian, e só xogan xuntos a un terrible xogo: "El gallina". Cando seus pais non os vixían, Vincent e Anton baixan á praia e comezan a nadar mar adentro. Perde o primeiro que se asuste, que se esgote física ou mentalmente, e decida regresar á beira. Invariablemente Anton, atlético e superior, vence nese xogo cruel.
Ata que un día, cando xa case son homes e xa non nenos, Anton se rinde antes que Vincent, e lle suplica que volvan a terra: Fue el único momento de nuestra vida en que mi hermano no fue tan fuerte como él creía, ni yo fui tan débil. El momento que hizo que todo lo demás fuera posible.
Moitos anos despois os dous irmáns se reunirán, e só xogar de novo a "El gallina" pode facelos continuar as súas vidas. O mar está embravecido e escuro, Vincent e Anton nadan con rabia, con furia, sabendo que cada brazada de máis que dan é unha brazada a maiores que terán que dar para poder regresar. Anton, o home xenéticamente perfecto, flaquea de novo, e berra a Vincent que regresen:
- "Volvamos, Vincent, estamos muy lejos"
- "¿Te rindes?"
- "¿Cómo lo haces? ¿Cómo conseguiste ganarme? ¿Cómo puedes ser capaz de ganarme ahora?"
-"¿Te rindes?"
O orgullo pode máis, e Anton non admite rendirse. Seguen nadando, máis lonxe do que nadaran nunca, ata que Anton ten que berrar de novo:
- "Volvamos, por favor, esto es muy peligroso"
- "No, sigamos, ahora ya está más cerca el otro lado"
- "¿Pero qué dices? Vas a matarnos. Yo me rindo, vuelvo"
E entón Vincent responde cunha frase apabullante, perfecta. É a frase pola que contei esta historia. Porque Vincent responde:
- "¿Quieres saber cómo lo conseguí? Así es cómo lo conseguí: Jamás me reservé nada para la vuelta".
Vincent naceu polo método "natural" nunha época en que tódolos nenos e nenas nacían diseñados xenéticamente, co mellor de seus pais, e libres de afeccións, enfermidades e defectos físicos ou psíquicos. Nun mundo de homes e mulleres esculpidos para rozar o 100% da perfección, Vincent é un deses parias, membro da nova clase baixa, un neno normal, que será un home despreciablemente vulgar.
Seus pais, movidos quizais pola marxinación que o seu fillo sufre nese mundo prediseñado, decinde darlle un irmán, pero esta vez confiando na xenética. O irmán de Vincent, Anton, crece alto e arrebatador, brillante, forte, mentres que en Vincent se fan máis evidentes, a cada ano, os seus defectos: miope, feúcho, con unha altísima propensión a problemas cardíacos.
Os dous irmáns se odian, e só xogan xuntos a un terrible xogo: "El gallina". Cando seus pais non os vixían, Vincent e Anton baixan á praia e comezan a nadar mar adentro. Perde o primeiro que se asuste, que se esgote física ou mentalmente, e decida regresar á beira. Invariablemente Anton, atlético e superior, vence nese xogo cruel.
Ata que un día, cando xa case son homes e xa non nenos, Anton se rinde antes que Vincent, e lle suplica que volvan a terra: Fue el único momento de nuestra vida en que mi hermano no fue tan fuerte como él creía, ni yo fui tan débil. El momento que hizo que todo lo demás fuera posible.
Moitos anos despois os dous irmáns se reunirán, e só xogar de novo a "El gallina" pode facelos continuar as súas vidas. O mar está embravecido e escuro, Vincent e Anton nadan con rabia, con furia, sabendo que cada brazada de máis que dan é unha brazada a maiores que terán que dar para poder regresar. Anton, o home xenéticamente perfecto, flaquea de novo, e berra a Vincent que regresen:
- "Volvamos, Vincent, estamos muy lejos"
- "¿Te rindes?"
- "¿Cómo lo haces? ¿Cómo conseguiste ganarme? ¿Cómo puedes ser capaz de ganarme ahora?"
-"¿Te rindes?"
O orgullo pode máis, e Anton non admite rendirse. Seguen nadando, máis lonxe do que nadaran nunca, ata que Anton ten que berrar de novo:
- "Volvamos, por favor, esto es muy peligroso"
- "No, sigamos, ahora ya está más cerca el otro lado"
- "¿Pero qué dices? Vas a matarnos. Yo me rindo, vuelvo"
E entón Vincent responde cunha frase apabullante, perfecta. É a frase pola que contei esta historia. Porque Vincent responde:
- "¿Quieres saber cómo lo conseguí? Así es cómo lo conseguí: Jamás me reservé nada para la vuelta".
