Típica entrada de "hai tanto tempo que non actualizo, que xa non sei que escribir". Coma eses amigos aos que hai tanto que non vemos que teríamos moitísimo que contarnos, pero que hai tanto que non vemos que xa non sabemos de qué falar.
Non lembro o tono para o blog, non lembro o estilo, non lembro moi ben porque o teño....
Así que recurro a George Brassens e a Paco Ibáñez, que sempre encontran o tono, e que tan amigablemente se entenden, se miran, comparten foto.
Nestes días de festa me sinto un pouco así.....
(Nota de aviso: Recomendo saltar o primeiro minuto e vinte da grabación, co prescindible discurso en francés macarrónico -macarronique- de Paco Ibáñez).
Non lembro o tono para o blog, non lembro o estilo, non lembro moi ben porque o teño....
Así que recurro a George Brassens e a Paco Ibáñez, que sempre encontran o tono, e que tan amigablemente se entenden, se miran, comparten foto.
Nestes días de festa me sinto un pouco así.....
(Nota de aviso: Recomendo saltar o primeiro minuto e vinte da grabación, co prescindible discurso en francés macarrónico -macarronique- de Paco Ibáñez).
"Non lembro o tono para o blog, non lembro o estilo, non lembro moi ben porque o teño..."
ResponderEliminarQue alegría dá sempre atoparte ao outro lado da pantalla: irónica, tenra, pícara, certeira, alegre ou melancólica.
Múdanse os contidos pero ao fin es ti quen alenta, inconfundiblemente, no fondo e na forma, nas letras e nas imaxes deste blog tan verdadeiro como as pedras ou a la.