Cando miña nai fixo a mudanza, levou deste piso os cadros e os obxetos dos estantes. As paredes quedaron núas, e así seguen hoxe. Acostumados, polo noso alquiler anterior, a vivir dominados polo accesorio, a movernos con cautela entre xarróns de cristal, marcos de fotos sen fotos, cadros, espellos, flores de plástico e cubrecontadores, disfrutamos agora do espacio en branco, e prolongamos con deleite a sensación de piso en obra...
Unha das cousas que levou miña nai na mudanza é o cadro que ilustra esta actualización. É unha lámina que comprou no Museo Reina Sofía, hai case dez anos, e que reproduce o "Desnudo" de 1932 pintado por R. F. Balbuena. Este cadro estaba colgado no recibidor (ou hall, se se prefire un término máis glamuroso) da casa, enigmático e abrupto, sobre a branca parede.
Un venres deste mes, que non nos apetecía cociñar, Matías e eu encargamos comida (un rollo primavera, arroz tres delicias, arroz con gambas e cerdo agridulce) ao restaurante chino de sempre. A ese restaurante encargaba xa miña nai cando eu vivía na casa, durante os anos da carreira, e a secuencia de acontecementos era sempre a mesma: pedir a comida por teléfono, á cantarina voz que colle os pedidos; esperar (ás veces moitísimo) a que o intrépido motorista dese encontrado a nosa casa, e recoller a comida das mans do que sempre era o mesmo repartidor (ao principio eu pensaba que eran distintos, pero que todos me parecían iguales por ser chinos, pero finalmente comprendín que se trataba do mesmo, moi baixiño, con cara de neno, e un casco intergaláctico parcheado con fixo marrón de embalar).
A secuencia repetiuse ese venres, unha vez máis, coa salvedade de que era a primeira vez que encargábamos comida ao restaurante chino desde que volvín á miña casa. Cando timbrou no porteiro automático, ao berro habitual de "Comida!", abrinlle, e cando chegou ao décimo, recollín a bolsa e saquei os cartos do peto para pagarlle. Pero esta vez houbo algo diferente.
Algo sucedía, algo, para o repartidor, convertía a secuencia repetida nunha secuencia inesperada e nova. Por fin resolveu, desde o seu limitadísimo dominio do español, desde a súa inexpugnable parquedade e timidez, lanzar a pregunta: "¿Y el...?" acompañado dun xesto coas mans que debuxaba un cadrado no aire.
Era coma o anuncio aquel dos Momentos Redondos de Telepizza, pero cambiando a figura xeométrica. El miraba para a parede branca, e eu miraba anonadada para o repartidor que me reclamaba o cadro da muller espida, aquel que ano tras ano, supoño, lle amenizaba a vis(i)ta cando nos traía a comida.
Só puiden responderlle "¡Qué buena memoria!" e darlle propina... Foise un tanto decepcionado, e eu pechei a porta, mirando a parede branca. Non vou falar do choque cultural, do sesgado valor erótico de semellante situación, porque para min, o verdadeiramente fantástico foi que á muller do cadro que mudou de casa cando miña nai mudou de cidade, hai un chino de casco intergaláctico que a bota de menos.
Unha das cousas que levou miña nai na mudanza é o cadro que ilustra esta actualización. É unha lámina que comprou no Museo Reina Sofía, hai case dez anos, e que reproduce o "Desnudo" de 1932 pintado por R. F. Balbuena. Este cadro estaba colgado no recibidor (ou hall, se se prefire un término máis glamuroso) da casa, enigmático e abrupto, sobre a branca parede.
Un venres deste mes, que non nos apetecía cociñar, Matías e eu encargamos comida (un rollo primavera, arroz tres delicias, arroz con gambas e cerdo agridulce) ao restaurante chino de sempre. A ese restaurante encargaba xa miña nai cando eu vivía na casa, durante os anos da carreira, e a secuencia de acontecementos era sempre a mesma: pedir a comida por teléfono, á cantarina voz que colle os pedidos; esperar (ás veces moitísimo) a que o intrépido motorista dese encontrado a nosa casa, e recoller a comida das mans do que sempre era o mesmo repartidor (ao principio eu pensaba que eran distintos, pero que todos me parecían iguales por ser chinos, pero finalmente comprendín que se trataba do mesmo, moi baixiño, con cara de neno, e un casco intergaláctico parcheado con fixo marrón de embalar).
A secuencia repetiuse ese venres, unha vez máis, coa salvedade de que era a primeira vez que encargábamos comida ao restaurante chino desde que volvín á miña casa. Cando timbrou no porteiro automático, ao berro habitual de "Comida!", abrinlle, e cando chegou ao décimo, recollín a bolsa e saquei os cartos do peto para pagarlle. Pero esta vez houbo algo diferente.
Algo sucedía, algo, para o repartidor, convertía a secuencia repetida nunha secuencia inesperada e nova. Por fin resolveu, desde o seu limitadísimo dominio do español, desde a súa inexpugnable parquedade e timidez, lanzar a pregunta: "¿Y el...?" acompañado dun xesto coas mans que debuxaba un cadrado no aire.
Era coma o anuncio aquel dos Momentos Redondos de Telepizza, pero cambiando a figura xeométrica. El miraba para a parede branca, e eu miraba anonadada para o repartidor que me reclamaba o cadro da muller espida, aquel que ano tras ano, supoño, lle amenizaba a vis(i)ta cando nos traía a comida.
Só puiden responderlle "¡Qué buena memoria!" e darlle propina... Foise un tanto decepcionado, e eu pechei a porta, mirando a parede branca. Non vou falar do choque cultural, do sesgado valor erótico de semellante situación, porque para min, o verdadeiramente fantástico foi que á muller do cadro que mudou de casa cando miña nai mudou de cidade, hai un chino de casco intergaláctico que a bota de menos.
