...en construcción.
Coma o futuro.
Con ventás estreitas, con andamios, ao lonxe e contra o ceo, coma o futuro. Só espero que estea rematado a tempo para min. Coma o futuro.
Coma o futuro.
Con ventás estreitas, con andamios, ao lonxe e contra o ceo, coma o futuro. Só espero que estea rematado a tempo para min. Coma o futuro.
Madrid ten algo triste e apabullante. Pero ten tamén recunchos para salvarse, para respirar. Ten xente en perpetuo movemento. Ten o metro, onde me oriento con sorprendente fluidez, coma se toda a miña vida fose recorrendo corredores subterráneos en códigos de cores. Ten algunhas tendas tentadoras, restaurantes diferentes, ten cine, cine e cine.
E ten os lugares que cantan as cancións. E ten os lugares que eu pisarei, que eu cantarei para min algún día, no futuro....
Xa retiran os andamios. Xa recollen os escombros. Non queda nada para o futuro.
Xa retiran os andamios. Xa recollen os escombros. Non queda nada para o futuro.
O futuro está en obras, si, pero desas con andamios e columnas sólidas... para que logo quede todo bonito.
ResponderEliminarEspero que cando vaia de visita a Madrid (se teño cartos, claro)me leves por algún deses garitos...
Bicos e risas,
Laura
En mi futuro seguirás estando tú, aunque lejos, conmigo y yo contigo en tus paseos por Madrid, en tus visitas a la Nacional, en tu excursión al zoo (je, je). Y a la vuelta, el reencuentro y tantas cosas por contar. Feliz estancia
ResponderEliminar