
Pasan os días aceleradamente. Pasa Málaga. A seguinte marca vermella no calendario luce intensa, expectante. Eléctrica, ilusionada, aterrada, colúmpiome de emoción en emoción según me dea o sol. Estou feita un xirasol de sentimentos, disculpando a cursilada. É que tamén me poño cursi según me dea. Ou pesimista, ou histérica ou segurísima das miñas posibilidades. E o que de día non me ocupa o pensamento, róubame o sono polas noites. Pero en cada impulso, en cada pulo, o columpio ascende máis. E máis me cargo de enerxías. Renxen as cadeas do columpio, sesgo o aire coa velocidade, bate forte o corazón. E todo remata compoñendo unha música sorprendentemente harmoniosa...
...whatever will be, will be.
...whatever will be, will be.
La moral del equipo puede flojear, pero yo, más que su jefe, soy su amigo, y es lo que hago, ser su amigo, y lo importante no es lo que será lo que importa es lo que ya es, lo que es en este momento. Doris Day, sí, es muy bonita la canción, suave, larga, armoniosa (ESO ME DIJO ELLA)...
ResponderEliminarY si en algún momento el columpio pierde fuerza, "don't worry", ahí estaré para darte un empujoncito que te eleve "al infinito y más allá", como si fueses laurita.
ResponderEliminar