jueves, 31 de enero de 2008

Veña, veña...



Veña Corominas, non afloxes, que ti e máis eu podemos!

Con ese tupé entrañable de non acabar nunca de sorprenderte do mundo, e con esas mans longas, longas de tanto pasar páxinas de libros antigos... e con eses olliños escudriñantes, e esa horrible cortina que tés detrás.... imaxínote perfectamente, Corominas, sumerxido na túa magna obra.

Eu, sumerxida na miña pequena obra, insístoche en que cun pouco máis de esforzo, mañá entregamos, para que Ignacio teña lectura para o antroido e ti e máis eu poidamos relaxarnos un par de días soamente...

Veña, veña... que xa queda pouco!!

jueves, 24 de enero de 2008

Para os parrulos e as parrulas que non se renden...




Hay hombres que luchan un día y son buenos.
Hay otros que luchan un año y son mejores.
Hay quienes luchan muchos años y son muy buenos.

Pero hay los que luchan toda la vida: esos son los imprescindibles.

Bertolt Brecht


jueves, 17 de enero de 2008

Algo presinten




Nebrija e Corominas presinten que algo vai suceder. E andan revolucionadas.

Perciben o barullo, o movemento, o estrés e o ir e vir constante de caixas, bolsas, periódicos, cinta de embalar e cúter. Intúen que a cómoda rutina na que xa se integraran estase precipitando cara algo diferente.

E por iso non paran de chapotear escandalosamente, pegar o puntiagudo fuciño ao cristal, ou asomar a cabeza sobre a auga mirándonos moi serias con ollos de caimán.

Ao mellor por iso tamén o outro día Nebrija conseguiu, apoiándose coas patas no cristal, e de pé sobre a zona de césped, sacar medio corpo por fóra do tortuguero. ¡Case fuxe! Cando a vin con medio corpo por fóra, a piques de escapar, deume un volco o corazón do susto... e a ela aínda lle debeu dar máis, porque en lugar de botarse de todo para fóra, arrepentiuse e deixouse caer de novo no tortuguero. Quedou un bo cacho quieta, como demudada, tartaruga de pedra, reflexionando, supoño, sobre como iso que tanto tempo levaba ela tratando de lograr puidera producirlle semellante pánico...

Non te preocupes, Nebrija, que ainda que sigas metida entre catro paredes de cristal (e agora sempre coa tapa colocada, por seguridade), onde imos ir agora, ti e Corominas teredes vistas ata da Torre de Hércules! Espero que non teñades vértigo...





sábado, 12 de enero de 2008

Mudanza





Que esgotamento!

Teremos que aprender do que dixo que...


A fuerza de mudarme
he aprendido a no pegar
los muebles a los muros,
a no clavar muy hondo,

a atornillar lo justo.

He aprendido a respetar las huellas

de los viejos inquilinos: un clavo, una moldura,
una pequeña ménsula
que dejo en su lugar
aunque me estorben.
Algunas manchas las heredo

sin limpiarlas,
entro en la nueva casa

tratando de entender,
viendo por dónde habré de irme.
Dejo que la mudanza se disuelva como una fiebre,

como una costra que cae,

no quiero hacer ruido.

Porque los viejos inquilinos

nunca mueren.

Cuando nos vamos,

cuando dejamos otra vez

los muros como los tuvimos,

siempre queda algún clavo

de ellos en un rincón

o un estropicio

que no supimos resolver.


Fabio Morábito (de Lunes todo el año, 1991)

miércoles, 9 de enero de 2008

En días coma o de hoxe



En días coma o de hoxe é divertido pensar en que os maiores avances tecnolóxicos que o ser humano acadou para protexerse da chuvia son a capucha e o paraugas, tan ineficaces como incómodos.

Pero claro, sempre nos quedarán as bolsas do Carrefour...



martes, 8 de enero de 2008

O vento Oeste



O vento Oeste entrou con forza facendo bater as contras das ventás e as portas do novo ano. E cando o vento Oeste sopra con forza, un non pode máis que acompañalo...



viernes, 4 de enero de 2008

Unha nena






Desperté de ser niño:
nunca despiertes.

Triste llevo la boca:

ríete siempre.


(Nanas de la cebolla,
de Miguel Hernández)





Quero ver o mundo cos ollos dun neno. Só por estes días. Multiplicar a miña capacidade de ilusión e sorpresa.

Ter mimos e ter ganas de dar abrazos.

Ter frío e ter ganas de quedarme debaixo da manta, porque a manta me protexe da xeada e dos monstruos que se agochan debaixo da cama.

Só por uns días. E o mundo xirará paseniño...



.