Caderno de viaxe número 5

Vin nevar. Nevoume. Copos miúdos no abrigo, no pelo, nas mans. Vin as rúas iluminadas coma nunca. Na praza de Tirso de Molina eran ollos que se abrían e pechaban, guiñando segredos de longas pestanas. Vin á xente volcada nas rúas, centos de abrigos e bufandas e bolsas e berros e risas e gorros de renos invadían o centro. Era imposible avanzar. Era deixarse arrastrar cara o olor a gofre, cara as luces do escaparate, cara a parada de metro, cara adiante, cara adiante, entre xente e frío e tempo detido ruidoso, crepitando. Collín un avión repleto en noiteboa para encontrarme cos meus. E agora estou aquí. Apertas, sorrisos, frío, outro tipo de frío, a luz de pola mañá. O mar. Teño ganas de ver o mar. E penso que o nadal era xusto así coma eu o imaxinara. E penso que non hai nada tan fondamente triste coma o nadal. Tan fondamente perfecto e fermoso coma o nadal. Sempre deixando pegada, coma os neumáticos na neve.

E penso que precisamente por iso, non hai mellor canción para esta entrada que esta amarga versión de Silent Night do estupendo Damien Rice (canta Lisa Hannigan).



Esta non é unha canción triste. E tampouco é unha entrada triste. Non podo ser máis feliz. Pero é que penso, dende sempre, que non hai nada máis fermoso que a arroupadora beleza do melancólico. E así, Don't keep me from cryin to sleep... Sleep in heavinly peace.

I should be stronger then,
weeping alone...

Caderno de viaxe número 4

Ás veces suceden tantas cousas que xa non hai forzas para contalas. Ás veces o tempo estira tanto, tantísimo, e cabe tanta enerxía nunha fracción de tempo, que a cabeza, os ollos, as pernas, o respirar, loitan por medrar, por mellorar. Ás veces caer rendida polo esforzo é un pulo para volver a dalo todo ao día seguinte. Paseo de la Habana é unha longa rúa que teño que subir cada día para traballar. Cada día para traballar é unha longa rúa que subo paseando a paso firme. E ás veces apuro e sinto que apurando respiro máis, que o corpo responde, que a cabeza, os ollos, as pernas adormecidas pedían esto dende hai moito tempo. A toda máquina. Cada día unha meta. Cada día Paseo de la Habana é menos costa. Cada día o tempo cunde e desplégase xeneroso para brindarme folgos, para darme cancha. E cunde. E sinto que progreso. Ás veces nos días fríos reconforta simplemente entrar no vagón do cercanías e ler un xornal de balde. Subir o Paseo de la Habana e que as follas fagan cruscrus baixo os meus pasos. Acender o ordenador, e viaxar cen anos para atrás. E descubrir que no 1894 xa decían shopping. E palabras, palabras, palabras. O resto é silencio. O resto é denso e reconfortante coma un café en taza grande. O tempo espera, non hai frío entre as palabras. O tempo é denso e mesto. Ás veces o tempo cunde coma un café do Starbucks.





Rain keeps falling, rain keeps falling
Down, down, down, down

Caderno de viaxe número 3

Lanzaos en pos de vuestros sueños
o un slogan podría hundiros
(Los árboles son sus raíces
y el viento es viento)




Seguid a vuestro corazón
si las aguas se queman
(y vivid de amor
incluso aunque las estrellas se muevan a saltos)
Honrad el pasado
pero acoged al futuro con los brazos abiertos



Qué importa el mundo
sus buenos y sus malos
(porque Dios ama las muchachas
las mañanas y la tierra).

[e.e. cummings]

Paseo desta tarde polo Retiro. Quitei fotos, e fotos e fotos, e o sol sempre me chiscaba o ollo tralas árbores. Camiñei polos parques, polos camiños, e como din na Estación de Autobuses Sur, "evitando aglomeraciones innecesarias", porque quería sentirme soa porque quería. Quería sentirme herba, codia, pluma, terra, frío. Despois, no cercanías, sentía que levaba conmigo algo dese refuxio salvaxe e inhóspito. E ao chegar á residencia, era a lúa a que me recitaba con voz incriblemente nítida e apremiante os primeiros versos do poema de cummings. Incriblemente nítida.

Caderno de viaxe número 2

De rigor de otoño fue el día, especialmente la tarde. Cielo pardo, viento mas que fresco y temperatura al unísono; ni hecha de encargo a gusto de empresas de cinematógrafos y teatros podía darse una jornada más desabrida. Al mediodía se tomó el rico sol en la acera de la calle de Alcalá; pero por la tarde no hubo que tomar más que un cierzo fino contra el cual podían poco las solapas de los gabanes, los embozos de las pocas capas que quedan por el mundo.

(ABC 1906, 19-11)

Exactamente coma hoxe...

Que ganas de que chegue a fin semana. E contra o frío cubriremos as mans con luvas, as gorxas con bufandas, as meixelas con bicos, as bocas con café do starbucks, os pés con botas e calcetíns grosos, e as cabezas con nítidas imaxes de algo moi parecido á felicidade.

Caderno de viaxe número 1

Lo primero, sin duda, es este ensanchamiento
de la respiración, casi angustioso...

...luego está la glorieta
preliminar, con su pequeño intento de jardín,
mundo abreviado, renovado y puro
sin demasiada convicción, y al fondo
la previsible estatua y el pórtico de acceso
a la magnífica avenida,
a la famosa capital.

Y la vida, que adquiere
carácter panorámico,
inmensidad de instante también casi angustioso...

...la vida va espaciándose
otra vez bajo el cielo enrarecido
mientras que aceleramos.

...y esto es todo, quizás. Alrededor
se ciernen las fachadas, y hay gentes en la acera
frente al primer semáforo.

(Jaime Gil de Biedma)

No cercanías cara Cantoblanco, da tempo a pensar, a botar de menos, a retratarse. Son doce minutos de cómoda soidade. Co cercanías comeza e remata a miña xornada, as miñas excursións/incursións na cidade. No cercanías viaxo pola fría mañá cara a colmena. No cercanías regreso cansa, coma hoxe, envolta en recordos, visións, aprendizaxes, novas metas. Coma hoxe, que viña pensando se non sería momento xa de escribir algo no blog...

Madrid é sempre unha viaxe, así que estes serán uns cadernos de viaxe.

De vísperas

Estado mental: De vísperas.
Estado anímico: Flan Dhul

¿Cantos quilos pesa un trimestre da miña vida?


Pouco máis podo escribir. As miñas neuronas deben estar tamén facendo as maletas, e tamén o meu sistema nervioso, dixestivo, sanguíneo, porque a sensación perpetua, desde que me levantei, é a de que levo conmigo un continuo frusfrús que case non me deixa escoitar, pensar, reaccionar, escribir.




A próxima vez que escriba aquí, espero que sexa desde unha confortable habitación da residencia, con internet, con orde, con descanso. A próxima vez que escriba aquí, espero que o frusfrús se convertise nunha nova enerxía. A enerxía que move os trens, a enerxía do café, do tic-tac, do cambio, do insomnio, dos soños, ya no sueña aquel niño que soñó que escribía...

Pero eu si que soño.

Con el objeto de ponderar la bondad o excelencia

O día 20 de outubro do ano 1900, un lector propoñía a seguinte cuestión no apartado de "Preguntas y Respuestas" da revista Por esos mundos:

¿Podría saberse el origen de la expresión adverbial "de buten", que se usa en el lenguaje familiar de Andalucía, con el objeto de ponderar la bondad o excelencia de alguna persona o cosa? .—F. B. D.

Estupefacta me quedei. E logo cremos que somos modernos, creativos, estrafalarios, rompedores. E xa o romperon todo hai máis dun século. E aínda por enriba, sen darse importancia. Que modernos os antigos, é que inquisitivos, que capacidade de sorpresa ante a propia lingua, ante a sociedade, ante os costumes. E que capacidade de autocrítica. Ler aqueles xornais de principios do século pasado aporta moitas sopresas. E unha inevitable comparación da que non saimos precisamente airosos nós, os lectores, falantes, cidadáns deste inicio de século.

No sería buena idea...

Unha canción intrascendente e gamberra. Pero tamén, penso, romántica á súa maneira:



Púxoma Mati hai un ratiño. Espero que non fose con segundas... ;)

Unha música sorprendentemente harmoniosa

Pasan os días aceleradamente. Pasa Málaga. A seguinte marca vermella no calendario luce intensa, expectante. Eléctrica, ilusionada, aterrada, colúmpiome de emoción en emoción según me dea o sol. Estou feita un xirasol de sentimentos, disculpando a cursilada. É que tamén me poño cursi según me dea. Ou pesimista, ou histérica ou segurísima das miñas posibilidades. E o que de día non me ocupa o pensamento, róubame o sono polas noites. Pero en cada impulso, en cada pulo, o columpio ascende máis. E máis me cargo de enerxías. Renxen as cadeas do columpio, sesgo o aire coa velocidade, bate forte o corazón. E todo remata compoñendo unha música sorprendentemente harmoniosa...





...whatever will be, will be.

The Office

The Office é unha serie cruel e imprevisible.

Indecentemente divertida, caricaturiza as miserias das nosas rutinas dun xeito tan agudo, tan real, que no recoñecemento propio un non sabe se afundirse ou romper a rir. E sempre, invariablemente, triunfa a gargallada.

O indescriptible dos seus personaxes é a parte máis verosímil dos mesmos, encabezados por Michael Scott (un grandioso, apabullante Steve Carrell), probablemente o xefe máis patético de tódolos xefes posibles.









Cínica, aceda e escura, é sen embargo, tamén, sorprendentemente romántica, porque quizais a clave desta serie (e o que para min a fai superar á súa precedente, a The Office inglesa da BBC) sexa a segreda ternura coa que trata aos seus protagonistas.

Todos, no fondo, teñen unha dignidade que os fai nobles. Todos comparten algo que os salva, un mesmo xeito de supervivencia, que, nos tempos que corren, resulta altamente recomendable: o que os rescata do naufraxio é... o humor.

O meu fogar en Madrid...

...en construcción.

Coma o futuro.

Con ventás estreitas, con andamios, ao lonxe e contra o ceo, coma o futuro. Só espero que estea rematado a tempo para min. Coma o futuro.

Madrid ten algo triste e apabullante. Pero ten tamén recunchos para salvarse, para respirar. Ten xente en perpetuo movemento. Ten o metro, onde me oriento con sorprendente fluidez, coma se toda a miña vida fose recorrendo corredores subterráneos en códigos de cores. Ten algunhas tendas tentadoras, restaurantes diferentes, ten cine, cine e cine.

E ten os lugares que cantan as cancións. E ten os lugares que eu pisarei, que eu cantarei para min algún día, no futuro....



Xa retiran os andamios. Xa recollen os escombros. Non queda nada para o futuro.

Vén ser todo a mesma....

É que xa se sabe que o espíritu dos coruñeses é intrépido e inquisitivo por natureza. Que cando menos o esperas se destapa, por un cidadán anónimo, sen ánimo de promocionarse e cun zoom altamente potente na cámara de vídeo, se detapa, dicía, un escándalo de proporcións tales que vaia, nin o Watergate, nin o peluquín de Bogart, nin o playback da ceremonia inaugural dos Xogos Olímpicos....

Ollo ao vídeo. Avisamos de que as seguintes imaxes poden ferir a sensibilidade dos espectadores, especialmente daqueles que nunca saben onde tirar o chicle, o kleenex, as cascas das noces, o pan reseso... ¿Orgánico ou inorgánico? E diría el, o protagonista deste vídeo... "¿E total que máis dará, si polvo somos y en polvo nos convertiremos?" Aí vai, para que logo digan que os galegos nunca se sabe se subimos ou baixamos:




Pois os coruñeses, simplemente, mesturamos. E diría el que total, por catro bolsas... Vén ser todo a mesma....










En fin. Que me pareceu moi divertida a nocturnidade e a alevosía, ou máis ben a absoluta pachorra, coma se fose algo case protocolario, coa que este basureiro executaba o proceso ecolóxico de recollida selectiva de basuras na Coruña. Era algo que practicamente tódolos coruñeses sospeitábamos, pero ese momento in fraganti in basurini, dalle a unha a alegría de pensar que aínda quedan sonoros escándalos por destapar. E eses interrogantes do titular da Voz... ¡Que momentazo!:

http://www.lavozdegalicia.es/coruna/2008/08/25/00031219675432978400777.htm



Eu, de tódolos xeitos, seguirei reciclando, pero máis que nada por qué dirán os veciños.... Que teño veciños moi laretas...

Vintecinco anos

Con aire soñador, comentó: Nada hay tan hermoso como la música, eso sí. Dirigió una mirada al retrato en colores del cantor: desde la eternidad, Gardel, deslumbrante con su frac, también parecía sonreírle. Luego, volviendo hacia Martín, prosiguió con su censo: Después están las flores, los pájaros, los perros, qué sé yo... Lástima que el gato del café me comió el canario. Era una gran compañía. No nombra al marido pensó Martín, no tiene marido, o ha muerto o ha sido engañada por cualquiera. Casi con entusiasmo, dijo: ¡Es tan lindo vivir! Mire, niño: yo tengo veinticinco años y ya me da pena porque un día tendré que morirme. Martín la miró: había creído que tenía cuarenta años. Cerró los ojos y quedó pensativo. La mujer creyó que volvía a sentirse mal porque se acercó y nuevamente le puso la mano en la frente. Martín volvió a sentir aquella mano cubierta de callos. Y Martín comprendió que, tranquilizada, aquella mano permanecía un segundo más, torpe pero tiernamente, en una pequeña caricia tímida. Abrió los ojos y dijo: Me parece que el té me ha hecho bien. La mujer pareció sentir una extraordinaria alegría. Martín se sentó en la cama: Me voy -dijo-. Se sentía muy débil y muy mareado. ¿Se siente bien? -preguntó ella, preocupada-. Perfectamente. ¿Cómo se llama usted? Hortensia Paz paraservirausté. Yo me llamo Martín. Martín del Castillo.

Se quitó un anillo que llevaba en el dedo meñique, regalo de su abuela. Le regalo este anillito. La muchacha se puso colorada y se negó. ¿No me dijo usted que en la vida hay alegrías? -preguntó Martín-. Si me acepta este recuerdo tendré una gran alegría. La única alegría que he tenido en el último tiempo. ¿No quiere que me ponga contento? Hortensia seguía vacilando. Entonces se lo puso en la mano y salió corriendo.


(Ernesto Sabato, Sobre Héroes y Tumbas, 1961)

Nota: Os días pasados en Ferrol, arquivados dende agora no caixón das burbullas perfectamente esféricas e transparentes, deixáronme, sen embargo, valeirada de enerxías e palabras. Menos mal que sempre podemos servirnos das palabras dos demais para encher os silenzos, a preguiza, a torpeza. Que xa se van notando os anos...


:)

Ya no queda ni la sombra...

Xa non sei qué nos queda deste verán secuestrado, nin qué nos deixaron de proba de vida. Esixo indignada unha foto inmediata do verán enclaustrado cun xornal do catorce de agosto. Non pago rescate, confórmome coa promesa dun setembro agradable.

O secuestro prolongado provoca a resignación dos que aínda agardábamos un raio de sol perdurable. Pero chove, vai mal tempo, vai frío, vai vento, escuro amanece e escuro se agocha un sol de baixo consumo.

Xa non pido un verán como os da infancia, xa non pido calor abafante, días inmensos, terrazas, balcóns e paseos nocturnos. Só pido unha proba de vida. Un día enteiro de sol, un día de poñer vestido, un día de sandalias, un día que queira abrir a ventá para respirar olor a mar.

Do verán só deixaron, do verán só nos queda o tempo preguiceiro, as vacances, as rebaixas, a sensación de estatismo, o lecer, os horarios trastocados, as escapadas a cidades máis ou menos próximas, as longas conversas telefónicas, o tempo que se pasa cos que queremos, cos que nos queren, o tempo para ver películas, para ler, para ordenar vellos papeis, o tempo....



....o bo tempo.





Ese é o bo tempo que temos. Á fin, foron benévolos. Porque nos deixaron, do verán, o mellor.

Quieras o no quieras recordar
algo de aquellos días de asueto,
cuando el tiempo era más ancho
y aún quedaba primavera,
cuando quise regalarte unos zapatos.

(...)

Qué hay de aquel amor
que nos señaló,
ya no queda ni la sombra.
Qué será de tí,
donde fuiste a dar,
aún te queda alguna peca...

El sueño bobo

Aquella noche hacían cola los sueños, queriendo ser soñados, pero Helena no podía soñarlos a todos, no había manera. Uno de los sueños, desconocido, se recomendaba:

- Suéñeme, que le conviene. Suéñeme, que le va a gustar.

Hacían la cola unos cuantos sueños nuevos, jamás soñados, pero Helena reconocía el sueño bobo, que siempre volvía, ese pesado, y a otros sueños cómicos o sombríos que eran viejos conocidos de sus noches de mucho volar.

("Los sueños de Helena", en El libro de los abrazos,
de Eduardo Galeano, 1989)

Case non hai noite que non soñe coas tartarugas. Que se fugan, que se volven xigantes, que se multiplican, que se perden en augas turbias. Hoxe soñei que convivían cun pingüino no seu novo tortugueiro. Ao comezo o pingüino parecía simpático. Era amable e chistoso con elas. Logo foise revirando, enrarecendo, e non lles deixaba sitio, e daba en queixarse, porque tiña calor e quería que apagásemos a luz, e que botásemos cubiños de xeo á auga. E as tartarugas estaban molestas, miraban indignadas para o pingüino dende un recuncho...

E despois, coma sempre, esperto e vounas ver, e elas seguen tan panchas, na auga limpa, no tamaño adecuado, e coa fame e ese aspecto galáctico e histérico de sempre.

Un camí ben llarg

As palabras están gastadas xa de tanto contar anécdotas, camiños, imaxes, sensacións. Os recordos son xa un discurso feito e pechado coma unha fotografía. Así que isto ofrezo agora, fotografías. Penso que os rostros, os sorrisos, a cor e a luz falan dese camiño sosegado e intenso que foi Barcelona.

Barcelona de ruido e de xente, e das rúas estreitas e retorcidas e suxerentes, e de enormes avenidas, desas nas que, como dicía Biedma de Madrid, "la vida, de repente, adquiere carácter panorámico". E escaparates, e terrazas e risas e auga con gas e o runrún suave do congreso, e situacións surrealistas entre xente surrealista, e momentos especiais nos que sentín que esto é xusto o que me enche. Esto me da a vida, esto me fai sentir que estou no camiño que desexo.

E as máis grandes figuras da lexicografía que resultan ser cercanas e encantadoras (e como di Matías, teñen nomes difíciles de pronunciar). E outras que non son ninguén e andan sobre os zancos do seu propio ego. Fauna diversa. A xirafa, o elefante, os pingüinos, a pantera, o lemur e.... os delfíns, que vos saúdan.

De banda sonora do noso camiño, e para darlle as grazas a Montse por ser unha compañeira de viaxe tan xenerosa e divertida, esta canción:





Si véns amb mi,
no demanis un camí planer,
ni estels d'argent,
ni un demà ple de promeses, sols
un poc de sort,
i que la vida ens doni un camí
ben llarg.





(Si vienes conmigo,
no pidas un camino llano,
ni estrellas de plata,
ni un mañana lleno de promesas, sólo
un poco de suerte
y que la vida nos dé un camino
bien largo.)

Que algo anterior me trae por estos sitios destartalados

Que raro se me fai pensar que mañá pisarei outras rúas, escoitarei outra lingua, sufrirei outras temperaturas, e haberá outras músicas, outro mar e outro olor e outra luz. E eu tamén serei outra. Serei turista, observadora, serei exprimidora desa luz, desa música, desas rúas.

Ata a volta!

«BARCELONA JA NO ES BONA» o mi paseo solitario en primavera



En los meses de aquella primavera
pasaron por aquí seguramente
más de una vez.
Entonces, los dos eran muy jóvenes
y tenían el Chrysler amarillo y negro.
Los imagino al mediodía, por la avenida de los tilos,
la capota del coche salpicada de sol,
o quizá en Miramar, llegando a los jardines,
mientras que sobre el fondo del puerto y la ciudad se mecen las sombrillas del restaurante al aire libre, y las conversaciones, y la música, fundiéndose al rumor de los neumáticos sobre la grava del paseo.

[...]

Así yo estuve aquí
dentro del vientre de mi madre,
y es verdad que algo oscuro, que algo anterior me trae
por estos sitios destartalados.
Más aún que los árboles y la naturaleza
o que el susurro del agua corriente
furtiva, reflejándose en las hojas
-y eso que ya a mis años
se empieza a agradecer la primavera-,
yo busco en mis paseos los tristes edificios,
las estatuas manchadas con lápiz de labios,
los rincones del parque pasados de moda
en donde, por la noche, se hacen el amor...
Y a la nostalgia de una edad feliz
y de dinero fácil, tal como la contaban,
se mezcla un sentimiento bien distinto
que aprendí de mayor,
este resentimiento
contra la clase en que nací,
y que se complace también al ver mordida,
ensuciada la feria de sus vanidades
por el tiempo y las manos del resto de los hombres.

[...]

Y yo subo despacio por las escalinatas
sintiéndome observado, tropezando en las piedras
en donde las higueras agarran sus raíces,
mientras oigo a estos chavas nacidos en el Sur
hablarse en catalán, y pienso, a un mismo tiempo,
en mi pasado y en su porvenir.

Jaime Gil de Biedma

Amor, sal ya, que se hace tarde...

Un dos contos máis fermosos que se poden escoitar nunha longa tarde de domingo. A voz de Ismael Serrano pon o tono e os silencios necesarios. As palabras fan o resto. E eu non digo máis:

O sal da terra

Aceite no lume. Pochar, saltear, fritir. O crepitar da cebola crúa. Que se transforma, que cristaliza. Cítricos, verduras, o que pinga, o que cruxe, o que se derrama, o que se consume. O arroz abre. A auga rompe. A ferver. Sazonar, especiar, mechar. A pimenta negra, o golpe da pimenta na madeira. As materias primas. O sal da terra. O rodillo, a báscula, o papel de forno. Unha manopla. As manoplas son graciosas e primitivamente protectoras. O que se come frío, o que se come quente. Por qué sopramos para enfriar unha sopa. A miga de pan, a codia, a fariña dun bolete. Prequentar o forno. A levadura é progreso. A levadura rompe os esquemas das cousas. Acelera, altera, tridimensiona a masa estéril. A cociña activa a materia. Forza aos ingredientes a transformarse. Obriga á emulsión. Pero con agarimo. E a cebola se rinde ao aceite quente, e a verdura abranda, e torna elástica. E todas cantan agardando o ingrediente estrela, asumindo ser secundarios pola carne, polo peixe. E os que foron vivos e agora son crús retornan a unha vida de músicas de aromas, de harmonías, de texturas. Hai tanta vida nun libro de cociña porque narra de forma precisa e ordenada máis de mil historias de transformación, de resurrección.

Simone Ortega morreu hoxe aos 89 anos. O seu histórico libro de cociña reinou na miña casa desde que podo lembralo, forradiño de branco por miña nai.

Nunca vira unha imaxe súa, e agora comprobo que ten cara de avoa francesa. Espléndida concertista de máis de mil concertos de transformación continua, cara un bocado gorentoso.

Ti descansa, Simone. A música segue.

pequenos caprichos. pequenos placeres (listado provisional 2ª parte)

Comer galletas María molladas en leite.

Ver capítulos antigos dunha serie divertida, e volver a rirse nos mesmos momentos. E pensar que canto dano fixo a moda dos noventa. E pensar que Nueva York está perfecta sempre.

Un xel que ule a fresa. Un bodymilk que ule a uva verde. As cousas que ulen tan ben que as comerías. De nena tiña un dentífrico que ulía e sabía a fresa. Sempre o tragaba, non podía evitalo.

Un ceo sen nubes. Un día sen chuvia.

O mundo a través dos cristais escuros dunhas enormes gafas de sol. Ninguén me ve. Son detective, son invisible, vou nunha burbulla de cristais tintados. A miña cara só ten un nariz e unha boca. As gafas de sol son un antifaz.

O ruidiño que fai o avisador de Gmail cando chega unha nova mensaxe.

Pintar de azul.

Viaxar en tren.

Estrenar unha goma de borrar das de Milán Nata.

Atopar algo que dabas por perdido. Atopar pequenos tesouros nos petos da roupa que levabas case un ano sen poñer.

Ter un soño bonito. Soñar ao grande, con boa iluminación, cun guión acabado, con diálogos inxeniosos, con grandes secuencias, con música de fondo. E despertar cun sorriso, sen saber moi ben de onde vén o bo humor.

Os obxetos. A música dos obxetos:



I put my ear it to it's ground
It had a heart made
It had a heart made of sound

Sin que me quede nada

Elas son Meryl Streep e Lindsay Lohan, nai e filla en "Praire Home Company" ("El último show"), precisamente, a última e estupenda película de Robert Altman. A canción é de Johnny Cash.

E collidas da man, cantaban:

In the sweet by and by,
We shall meet on that beautiful shore.*









* Nos encontraremos en esa hermosa orilla....

E me fai lembrar aquel poema de Leopoldo Panero que sempre me estremece, que sempre penso que di o que sempre quixen decir eu á muller que leva consigo a luz e a seda do rostro de Meryl Streep:

Desde mi vieja orilla, desde la fe que siento,
hacia la luz primera que toma el alma pura,
voy contigo, hijo mío, por el camino lento
de este amor que me crece como mansa locura.

Voy contigo, hijo mío, frenesí soñoliento
de mi carne, palabra de mi callada hondura,
música que alguien pulsa no sé dónde, en el viento,
no sé dónde, hijo mío, desde mi orilla oscura.

Voy, me llevas, se torna crédula mi mirada,
me empujas levemente (ya casi siento el frío);
me invitas a la sombra que se hunde en mi pisada,

me arrastras de la mano... Y en tu ignorancia fío,
y a tu amor me abandono sin que me quede nada,
terriblemente solo, no sé dónde, hijo mío.

No hacemos más que trabajar

Porque sempre está traballando, e polo moito que me está axudando na tese coa base de datos....

Un minuto de respiro:





(http://es.youtube.com/watch?v=XvrFbxywL_g&feature=related)

(Quérote)

Bricomanía blogueira

Pois nada, que como estou con espíritu de obra, decidín tamén aplicarlle unha man de pintura e un bo alicatado ao blog, que xa se vía un pouco sosainas... Non sabía eu que fóra dos deseños predeterminados que ofrece Blogger, había toda unha rede de webs e de xente que crea plantillas diferentes e atractivas, como esta!

Aínda teño pendentes algúns retoques, como eliminar o menú superior (o que pon fotos, perfil, soporte...), que nin funciona nin lle vexo moito xeito... Pero terei que agardar a que chegue de traballar o htmlfalante da casa, porque eu non entendo nada, e a ver se por intentar chapurrealo, vou ocasionar algunha desgracia....

You walk through my walls like a ghost

Hoxe conteille a Antón que estivera pintando a súa antiga habitación de azul. Azul mediterráneo, según a etiqueta de Bruguer. Díxome meu irmán que eso de pintar un mesmo unha habitación en cor intenso recordáballe á típica escena de peli americana, que pasa rápido e con elipses, mentres sona de fondo algunha canción con gancho.

Que ben o pasei pintando. Acordeime moitas veces de cando miña nai máis eu, hai xa unha porrada de anos, pintamos esta mesma casa.

Eu que non aturo mancharme, que me asusta subirme a escaleiras inestables, que non aturo os olores intensos.... gocei na berza, aínda que non sone moito a peli americana.

Pintar unha habitación un mesmo en cor intenso non tén tanto glamour coma unha peli americana, pero é unha experiencia que recomendo a todo o mundo.

E a miña secuencia americana de pintar a habitación, por certo, tería de fondo esta canción:

I thought i shook myself free
You see i bounce back quicker than most
But i’m half delirious, it’s too mysterious
You walk through my walls like a ghost
And i take every day at a time
I'm proud as a lion in his lair*
Now theres no denying it, and no decrying it
Youre all tangled up in my head

Old habits die hard
Old soldiers just fade away
Old habits die hard
Harder than november rain
Old habits die hard
Old soldiers just fade away
Old habits die hard
Hard enough to feel the pain


*(Orgullosa como una leona en su territorio)

Momentos Cadrados

Cando miña nai fixo a mudanza, levou deste piso os cadros e os obxetos dos estantes. As paredes quedaron núas, e así seguen hoxe. Acostumados, polo noso alquiler anterior, a vivir dominados polo accesorio, a movernos con cautela entre xarróns de cristal, marcos de fotos sen fotos, cadros, espellos, flores de plástico e cubrecontadores, disfrutamos agora do espacio en branco, e prolongamos con deleite a sensación de piso en obra...

Unha das cousas que levou miña nai na mudanza é o cadro que ilustra esta actualización. É unha lámina que comprou no Museo Reina Sofía, hai case dez anos, e que reproduce o "Desnudo" de 1932 pintado por R. F. Balbuena. Este cadro estaba colgado no recibidor (ou hall, se se prefire un término máis glamuroso) da casa, enigmático e abrupto, sobre a branca parede.

Un venres deste mes, que non nos apetecía cociñar, Matías e eu encargamos comida (un rollo primavera, arroz tres delicias, arroz con gambas e cerdo agridulce) ao restaurante chino de sempre. A ese restaurante encargaba xa miña nai cando eu vivía na casa, durante os anos da carreira, e a secuencia de acontecementos era sempre a mesma: pedir a comida por teléfono, á cantarina voz que colle os pedidos; esperar (ás veces moitísimo) a que o intrépido motorista dese encontrado a nosa casa, e recoller a comida das mans do que sempre era o mesmo repartidor (ao principio eu pensaba que eran distintos, pero que todos me parecían iguales por ser chinos, pero finalmente comprendín que se trataba do mesmo, moi baixiño, con cara de neno, e un casco intergaláctico parcheado con fixo marrón de embalar).

A secuencia repetiuse ese venres, unha vez máis, coa salvedade de que era a primeira vez que encargábamos comida ao restaurante chino desde que volvín á miña casa. Cando timbrou no porteiro automático, ao berro habitual de "Comida!", abrinlle, e cando chegou ao décimo, recollín a bolsa e saquei os cartos do peto para pagarlle. Pero esta vez houbo algo diferente.

Algo sucedía, algo, para o repartidor, convertía a secuencia repetida nunha secuencia inesperada e nova. Por fin resolveu, desde o seu limitadísimo dominio do español, desde a súa inexpugnable parquedade e timidez, lanzar a pregunta: "¿Y el...?" acompañado dun xesto coas mans que debuxaba un cadrado no aire.

Era coma o anuncio aquel dos Momentos Redondos de Telepizza, pero cambiando a figura xeométrica. El miraba para a parede branca, e eu miraba anonadada para o repartidor que me reclamaba o cadro da muller espida, aquel que ano tras ano, supoño, lle amenizaba a vis(i)ta cando nos traía a comida.

Só puiden responderlle "¡Qué buena memoria!" e darlle propina... Foise un tanto decepcionado, e eu pechei a porta, mirando a parede branca. Non vou falar do choque cultural, do sesgado valor erótico de semellante situación, porque para min, o verdadeiramente fantástico foi que á muller do cadro que mudou de casa cando miña nai mudou de cidade, hai un chino de casco intergaláctico que a bota de menos.

La historia de las cosas

Como parece que a historia do arroz tres delicias terá que esperar, porque teño o humor máis proclive á crise que á risa, propóñovos ver estes vídeos, que forman, parte a parte, un minidocumental sobre a verdadeira Historia das Cousas. É brutal, clarificador e á vez, ameno. Aínda que sexa algo longo, vale a pena dedicar quince minutos a estar informado.

























http://www.storyofstuff.com/

Bos días

Hoxe pasei unha noite horrible. Case non durmín. Pesadelos, frío, non sei. Levanteime con Mati, tomei café, viñen ao ordenador. E un reflexo alaranxado na parede fíxome coller a cámara. Está amanecendo. Estas imáxenes teñen apenas un par de minutos. Arrecenden a café, a tinta de xornal e a panadería. Ao fondo está o mar, constante. No alto, nubes que construén a palabra "cúpula" con solemnidade.

Roubo e transformo un poema de e. e. cummings. Quen mellor ca el para dicir:

Quién eres, pequeño yo
(de cinco o seis años de edad)
que observas desde una alta ventana: el dorado
amanecer de mayo
(y que piensas: que si la noche
ha de convertirse en día
este es un hermoso modo de hacerlo)

Bos días.

Via con me

Aínda que non paran de facerse rabiar, aínda que sempre están batallando, quitándose o sitio, estorbándose... Non poden vivir a unha sen a outra.

Quérense, como supoño que deben quererse as tartarugas, de forma cómica e coreográfica e hipnóticamente lenta.

Ao contemplalas hoxe, acordeime de repente de French Kiss...

Via, via, vieni via con me

entra in questo anore buio, non perderti per niente al mondo…

via, via, non perderti per niente al mondo







PD: A de enriba, por unha vez, é Coromini. Nese intre xusto e único, parece xigante.

Breve homenaxe ás Gilmore

Xa falei desta serie aquí. Onte vin os dous últimos capítulos das Chicas Gilmore, e sentín que unha serie que tanto significou para min nestes anos que a vin, dende o primeiro capítulo ao derradeiro, e que nunca me decepcionou, nin me foi previsible, nin me aburriu... merecía unha pequena homenaxe. Que fose só miña e á vez me recordase tantas veces á miña propia vida é un mérito accesorio. O importante é a calidade do seu guión, a capacidade de seducción dos seus personaxes, dos seus intérpretes. Supoño que me arrepentirei de escribilo aquí, pero toda homenaxe, aída que breve, merece sinceridade. Os últimos quince minutos do derradeiro capítulo fixéronme chorar a moco tendido. Chorar de forma patética, con lagrimóns, con ruido, indecorosamente.

Sinto que rematase, pero supoño que debía rematar. De tódolos bos momentos, de tódalas secuencias espléndidas, de tódolos guiños e a ternura e a maxia, este só pode ser un breve homenaxe. Só un aperitivo, só un botón, só un anaco, unha lisca, un minuto e corenta e catro segundos de puro Gilmore Girls:

"Ha movido la cola con desprecio...."
(http://www.youtube.com/watch?v=aEuEJaFXhTs)

Pequenos caprichos. Pequenos placeres. (Listado provisional)

Quedarse na cama un pouquiño máis.

Ir no autobús, ou camiñando, cos cascos, e que no momento xusto sone a canción perfecta, e que entón o mundo teña unha cor diferente, unha luz mellor, e sexa como o título daquela película... todo está iluminado.

Beber auga San Pellegrino en vaso grandote e con dúas rodaxas de limón.

Rematar un traballo. Darlle a imprimir, e ir recollendo unha a unha as páxinas, ata formar un montonciño quente e xeitoso coma un bolete.

Ir ao cine, e aos cinco minutos de comezar a película, saber que fala a túa mesma linguaxe. Que conecta con algo que levas dentro e non sabías explicar. Que lle da corda ao teu reloxo.

Espiar ás tartarugas cando non miran. Cando durmen, e cos olliños pechados parecen estar dicindo... "que non son horas!".

O arrecendo do café recén feito. E lembrar de pronto que hai croissants para almorzar.

Probar roupa de primavera cando está rematando o inverno. Probar roupa de inverno cando o verán palidece. O primeiro día que chove. O primeiro día que podes saír á rúa en manga curta.

Facer un regalo porque si.

Facer a maleta.

Facer fotos intrascendentes.

Ir andando en vez de coller o bus. Disfrutar da cidade. Inventar historias sobre a xente que se cruza un segundo no camiño.

Cociñar para dous.

A biblioteca de filoloxía de Santiago. Perderse nos fondos. O olor a libro vello, o silencio. A sensación de que non pasa o tempo. E xusto cando saes, a sensación de que pasaron horas.

Comer un chuche, ou un donuts, ou unha bolsiña de conguitos. Ou un pasteliño.

Para Mati

......porque ao ler a entrada que escribín onte, dixo que el tamén me protexe dos montruos mariños. E é verdade.

Enormes criaturas mariñas

Secuencia sen cortes. Entre foto e foto apenas hai un movemento de pálpebras. O máis bonito, o máis revelador, é que onde estaba o gammarus queda unha burbulla.
(Podedes picar na foto para vela máis grande)






Caimán. Tiburón. Orca. Reptil. Depredadora elegante e precisa. É unha salvaxe. Pero cando a collo entre dous dedos permanece queda. Respira suave.

Ás veces soño que nado en augas profundas e mestas. En alta mar, a miles e miles e miles de quilómetros de terra.

Con miles e miles de litros de auga baixo o meu corpo. Hai máis distancia dende a superficie ao fondo dese mar que desde a superficie ao ceo.

E eu nado, floto nese mar escuro. Percibo con definición o frío das correntes que cruzan por debaixo dos meus pés. Non estou cansa, non afogo. Pero estou aterrada. Porque sinto tamén na pel, coa mesma convincente exactitude, a vibración de enormes monstruos mariños que pasan por debaixo do meu corpo. Algúns pasan a centos de quilómetros, pero para eles cubrir esa distancia non é nada. Algúns pasan moi preto, moven o meu corpo coa auga que desplazan. Pasan silenciosos, prehistóricos, míticos e terribles. Pero non me fan nada.

Eu penso que non me atacan porque as miñas tartarugas, mentres eu soño isto, soñan elas que combaten con terribles monstruos das profundidades que pretendían atacar a unha nadadora que quedou soa. A unha náufraga aterrada. Por eso as criaturas dos meus pesadelos nunca chegan a atacarme. Por eso cando me ergo, cada mañá, Nebrija e Corominas bracean con máis forza que nunca, pedindo comida.

Están famentas despois de toda unha noite de heroica loita nas profundidades.

E mesturamos

Quero escoitarte sempre cuberta de luz e de enerxía e de sol de abril, coma hoxe. Quero terte sempre ao outro lado da mesa. Ti pides do tempo, eu pido fría e mesturamos. Que nos tomen por mulleres ociosas, que nos tomen por dos chicas nun restaurante asiático.

Busco saias, camisetas de flores, cores intensos mentras te espero.

Busco vestirte cun traxe que te ilumine, sen redundarte. Porque ti levas sempre un traxe de luz, e non o sabes. No rostro, nos ollos, na voz.

Busco vestirte con palabras bonitas que non te redunden. Porque ti eres bonita, porque a beleza e a xuventude te cinguen coma o cinto da túa gabardina gris te cingue.
E ti cingues a todos os que se achegan, magnética como eres.

Invoco agora, para non redundarte, aos que saben escribir por min o que sinto. Para que te canten, para que te cubran de palabras sonoras. Hoxe e sempre.

...te regalo mi capa, mi capa de color grana,
mi triste sonrisa alzada en las ramas, en los gallardetes, en las banderolas.
Yo te haré un vestido de un rojo amapola.

Nana del marinero, nudo de antojos, que nadie te amará tanto como yo.

Si ahora pudiese estar mirando tus ojos, iba a estar escribiendo aquí esta entrada de blog.

Esperaré, y si no vuelves, bajo el olivo me quedaré dormida
y dormiré entre libros prohibidos,
al olvido de un tiempo que añoro, el que viví contigo.

Gattaca

E una recomendación cinematográfica para este domingo de sopor e vento tolo. Títulase Gattaca e estrenouse en 1998, pero ninguén diría que tén xa dez anos. Recupéroa agora porque o venres pola noite botárona en TCM (un canal un tanto exótico de R) e quedei ata as mil véndoa, aínda que xa a vira dúas ou tres veces. Pero prendeume de novo. Aséptica, fría, dun xénero cansino para min como é a ciencia-ficción. E sen embargo prendeume. Tan sobria en recursos técnicos e escenográficos que roza o teatral, que roza o caseiro. E prendeume. Unha película de ciencia ficción que dura hora e media e non ten efectos especiais. Que non ten bos e malos, que non ten criaturas espaciais. Unha película futurista onde o futuro (un futuro "no tan lejano") e só a premisa para presentar un conflicto moral. Unha crise. Unha reflexión sobre a condición humana, con intelixencia, con creatividade. Andrew Niccol, o autor e director desta historia, é, para que vos fagades unha idea, o autor de El show de Truman...

Bienvenidos a Gattaca. Bienvenidos a una sociedad donde una sola gota de tu sangre puede determinar a qué edad morirás, con quien deberías casarte o qué trabajo deberías desempeñar porque es el más apropiado para tu constitución genética. Una sociedad donde una persona no genéticamente mejorada tiene muy pocas posibilidades de triunfar, o donde un diseño erróneo puede marcarte para toda la vida.

Non vou contar aquí a película, porque hai que vela. Aínda non o dixen, pero o digo agora. É unha das miñas películas favoritas. Non vou contar aquí a película, porque hai que vela, e disfrutala, e sufrir e emocionarse e prenderse nos seus diálogos, e na súa trama. Pero si vou contar aquí unha pequena historia dentro de Gattaca, que non é Gattaca, pero tén moito que ver co seu discurso, co seu engaiolante canto triste e ferido.



Vincent naceu polo método "natural" nunha época en que tódolos nenos e nenas nacían diseñados xenéticamente, co mellor de seus pais, e libres de afeccións, enfermidades e defectos físicos ou psíquicos. Nun mundo de homes e mulleres esculpidos para rozar o 100% da perfección, Vincent é un deses parias, membro da nova clase baixa, un neno normal, que será un home despreciablemente vulgar.

Seus pais, movidos quizais pola marxinación que o seu fillo sufre nese mundo prediseñado, decinde darlle un irmán, pero esta vez confiando na xenética. O irmán de Vincent, Anton, crece alto e arrebatador, brillante, forte, mentres que en Vincent se fan máis evidentes, a cada ano, os seus defectos: miope, feúcho, con unha altísima propensión a problemas cardíacos.


Os dous irmáns se odian, e só xogan xuntos a un terrible xogo: "El gallina". Cando seus pais non os vixían, Vincent e Anton baixan á praia e comezan a nadar mar adentro. Perde o primeiro que se asuste, que se esgote física ou mentalmente, e decida regresar á beira. Invariablemente Anton, atlético e superior, vence nese xogo cruel.

Ata que un día, cando xa case son homes e xa non nenos, Anton se rinde antes que Vincent, e lle suplica que volvan a terra: Fue el único momento de nuestra vida en que mi hermano no fue tan fuerte como él creía, ni yo fui tan débil. El momento que hizo que todo lo demás fuera posible.


Moitos anos despois os dous irmáns se reunirán, e só xogar de novo a "El gallina" pode facelos continuar as súas vidas. O mar está embravecido e escuro, Vincent e Anton nadan con rabia, con furia, sabendo que cada brazada de máis que dan é unha brazada a maiores que terán que dar para poder regresar. Anton, o home xenéticamente perfecto, flaquea de novo, e berra a Vincent que regresen:

- "Volvamos, Vincent, estamos muy lejos"
- "¿Te rindes?"
- "¿Cómo lo haces? ¿Cómo conseguiste ganarme? ¿Cómo puedes ser capaz de ganarme ahora?"
-"¿Te rindes?"


O orgullo pode máis, e Anton non admite rendirse. Seguen nadando, máis lonxe do que nadaran nunca, ata que Anton ten que berrar de novo:

- "Volvamos, por favor, esto es muy peligroso"
- "No, sigamos, ahora ya está más cerca el otro lado"
- "¿Pero qué dices? Vas a matarnos. Yo me rindo, vuelvo"

E entón Vincent responde cunha frase apabullante, perfecta. É a frase pola que contei esta historia. Porque Vincent responde:

- "¿Quieres saber cómo lo conseguí? Así es cómo lo conseguí: Jamás me reservé nada para la vuelta".

O Corte Inglés equivócase

Nin primavera nin nada. Apenas un raio de luz....








....mi Annie Hall, mi Gioconda, mi Wendy, las damas primero,
mi Cantinflas, mi Bola de Nieve, mis tres Mosqueteros,
mi Tintín, mi yo-yo, mi azulete, mi siete de copas,
el zaguán donde te desnudé sin quitarte la ropa.

Mi escondite, mi clave de sol, mi reloj de pulsera,
una lámpara de Alí Babá dentro de una chistera,
no sabía que la primavera duraba un segundo,
yo quería escribir la canción más hermosa del mundo.

"I can be your Pooh"

Grandes momentos do cine. Pequenas historias de amor. Este frío e este sopor vacacional faime pensar en pistas de patinaxe sobre as que se deslizan nínfulas e derrotados...
Un pantalón de peto e un gorro de lana, un pianista sen norte, citas literarias, Pooh e Christopher Robin...

Escribo o diálogo en castelán a continuación, porque a secuencia merece a pena vela en versión orixinal:


- ¿Qué demonios haces aquí?
- Mis amigos han venido a pescar, están en esa cabaña
- ¿Esos tipos son tus amigos?
- ¿Les conoces?
- Sí, vienen cada domingo. ¿Sabes cómo les llamamos? Los borrachos resacosos come-bocatas... ¿Son tus amigos?
- Eh... sólo conocidos, en realidad
- Ya...
- ¿Dónde esta el ciclista?
- ¿Quién?
- ¿Cómo se llama? Billie, Tiger, Pookie... El chico de la bici.
- Andrew.
- ¡Andrew! Andrew, eso es. ¿Dónde está?
- Se puso borde y ya no salgo con él. Es idiota.
- Ah... ¿Y ya tienes a otro?
- Sí... tú.
- ¿Qué?
- ¡Sí! ¡Tú! Tú eres mi nuevo novio. ¿De acuerdo? Me desmayo.... Tú eres mi héroe. Oye, ¿te casarás con la chica de Nueva York?
- No lo sé. ¿Por qué?
- No creo que debas.
- ¿Ah, no?
- Aún no estás preparado. Espera a encontrar a alguien que te motive.
- Bueno, pero puede que nunca la encuentre.
- Es como en El mago de Oz, todo este tiempo ha estado en tu patio trasero.
- ¿A qué te refieres?
- A ti. A ti y a mí.
- ¿En serio?
- Sí... ¿no piensas igual?
- Bueno, pero tenemos un problema de edad.
- Lo sé, nuestro destino es funesto como el de Romeo y Julieta. Es una tragedia de proporciones isabelinas...
- "¿Qué luz refulge a través de la ventana? Es el Oriente y Julieta es el sol."
- Y cantan las chicas de color "tu-turun-turun-tu..."
- Bueno, ¿Y... qué podríamos hacer?
- Ay de ti pobre Romeo, no podemos hacer nada. Tú irías a la cárcel y yo sería el hazmerreír de las exploradoras. Pero... si tus sentimientos son verdaderos, espera.
- ¿Que espere?
- Sí. Espera cinco años. Tendré dieciocho. Ya podremos estar juntos.
- Dentro de cinco años ni te acordarás de mí.
- ¡Claro que sí!
- Yo me he formado y tú aún no. Tienes que vivir tantas experiencias... Cambiarás. Y yo seré Winnie Pooh, y tú, Christopher Robin.
- Toda referencia literaria tiene su réplica. ¿Por qué eres Pooh?
- Cuando Christopher Robin creció, como Pooh, todo acabó. Estuvo con Pooh mientras fue niño. Y cuando maduró, dejó de necesitarle.
- Qué historia más triste.
- Pero es verdadera. Ahora no te das cuenta, pero tu pensamiento cambiará. Y yo... puedo ser tu Pooh.
- Creo que seguiré patinando, Pooh.
- De acuerdo, Christopher.

Siempre tengo yo....

Típica entrada de "hai tanto tempo que non actualizo, que xa non sei que escribir". Coma eses amigos aos que hai tanto que non vemos que teríamos moitísimo que contarnos, pero que hai tanto que non vemos que xa non sabemos de qué falar.

Non lembro o tono para o blog, non lembro o estilo, non lembro moi ben porque o teño....


Así que recurro a George Brassens e a Paco Ibáñez, que sempre encontran o tono, e que tan amigablemente se entenden, se miran, comparten foto.


Nestes días de festa me sinto un pouco así.....







(Nota de aviso: Recomendo saltar o primeiro minuto e vinte da grabación, co prescindible discurso en francés macarrónico -macarronique- de Paco Ibáñez).

Hoxe

Onte pola noite entreguei (via mail) a tesina, correxida e ampliada....

Despois de días de intenso traballo, e de desvelos e de tensións e de pesadelos terriblemente encerellados.... Hoxe teño cores e luces e nubes para todos os que as queiran, para todos os que as necesitedes.